Najważniejsze spotkania odbywają się w duszy, na niedługo przed tym, nim spotkają się ciała.

- Tak sobie myślę, są wakacje, może pojedziemy nad morze czy coś? Całą grupą. – moja kuzynka nawija i nawija jak nakręcona. Światło słońca odbijało się od spinek w jej blond włosach. Auć, razi. Kładę się na trawie i wbijam wzrok w liście nade mną. Oddalam się do innej krainy. Do krainy przemyśleń.

Co się z nami dzieje gdy cierpienie pojawia się w naszym życiu znacznie częściej niż powinno? Silne psychiczne osoby przywykną, poradzą sobie jakoś, ale te drugie, słabsze… Jak myślisz? Załamią się, zrobią sobie krzywdę, czy może nawet…? Wszystko zależy od ludzi, od nas samych. Czy pozwolimy innym popaść w depresję, pozwolimy im przestać żyć?

Wszyscy wokół mają problemy. Z samym sobą, z rodziną, z rodzeństwem, z miłością, z przyjaciółmi.  Ze wszystkim. Ważne by w trudnej chwili, momencie zwątpienia być z bliską Ci osobą. Pomóc, chociażby tym, że wysłuchasz.

„Najważniejsze spotkania odbywają się w duszy, na niedługo przed tym, nim spotkają się ciała.”*

Ten cytat… w odpowiednim momencie się pojawił. Ale… czy aby na pewno na niedługo?

Wyobraź sobie taką sytuację. Zaczyna się od niewinnej rozmowy o niczym. 4 miesiące później ta osoba wie o Tobie więcej niż ktoś, z kim utrzymujesz kontakt od 7 lat. Z tą pierwszą dzieli was ponad 400 km, z tą drugą chodzisz do jednej klasy.

Chcę cię poznać.
Jest tak wiele do stracenia.

Nie stoicie obok siebie. Widzicie siebie nawzajem oczami wyobraźni. To w waszych duszach odbywa się to spotkanie. Jesteście w stanie dzielić się ze sobą waszymi myślami i uczuciami.

Nie mogę zmierzyć się z wspomnienia.
Pochylają mnie póki się nie złamie.

Przeszłość. Nie każdy ma ją tak kolorową jak się nam wydaje. Jest mnóstwo osób, które zachowują się zupełnie normalnie. Może nawet wydają się optymistami. A co jeżeli mają trudną przeszłość? Rysy nie pozwalają im na wyrażanie wielu rzeczy? Chociażby tego co czują. Kiedykolwiek o tym myślałeś?

Sekrety z przeszłości.
To zjada mnie żywcem.

Nie uciekniemy od tego co przeżyliśmy. Możemy tylko to zaakceptować i wyciągnąć odpowiednie wnioski. Przeszłość jest jaka jest i jej nie zmienimy. Nie mamy takiej mocy.

Każdy zakręt prowadzi mnie do nowego ślepego zaułka.
Zagubiona znów. Krzyczę twoje imię.

Usłyszysz mnie? Moje nieme wołanie o pomoc?

Zbliż się. Zbliż się.
I powiedź moje imię.
Jak możesz odwrócić się plecami do mnie, kiedy
wiesz, jak cierpię.

Jeżeli to zrobisz… Będzie mi ciężko. Ale… podasz mi przynajmniej powód?

Bądź przy mnie.
Jeśli zostawisz mnie umrę.

Jeżeli zabijesz się bo nie masz już siły stawić czoła niczemu… Będzie mi smutno. I nie wybaczę Ci. Tej jednej rzeczy nie wybaczę nikomu. Nikomu.

Moja jedyna nadzieja.
Tylko Ty możesz uleczyć blizny.

Szczery uśmiech, podziękowania… Nawet, jeżeli mówisz, że nie są konieczne to i tak przyjemne ciepło rozlewa się w Twoim sercu. Wtedy widzisz, że to co próbujesz robić jakoś Ci wychodzi. I że to ma sens. A jeżeli ta bliska osoba odniesie sukces… Jest to najpiękniejsza zapłata jaką możesz dostać.

Człowiek… myślałeś kiedykolwiek co się stanie, jeżeli zostaniesz zupełnie sam? Co się z Tobą stanie, jeżeli nie będzie nikogo wokół Ciebie?

Ludzie są potrzebni. Nie możemy się izolować. Bez bliskiej osoby obok nie damy rady, załamiemy się. Prędzej czy później. **

- … Ej, słuchasz mnie w ogóle? – dotarł do mnie czyjś zdenerwowany  głos. Lekkie uderzenie w głowę wyciągnęło moją zacną osobę z chmur.

- Hai hai. – odpowiadam znudzonym tonem, podnosząc się z trawy.

- Chyba właśnie w ogóle. – fuknęła na mnie blondwłosa dziewczyna.

- Będę iść, mam jeszcze masę rzeczy do zrobienia.

Wygodne kłamstwo. Jak zawsze.

- Rozumiem. Zobaczymy się niedługo? – powiedziała kuzynka, zakładając okulary przeciwsłoneczne na nos.

- Okej, napisz do mnie jeszcze!

Sztuczny optymizm. Sztuczny uśmiech.

- To pa! – woła do mnie, machając ręką na pożegnanie. Gdy jej plecy znikają za zakrętem, odchylam głowę do tyłu i wzdycham głęboko. Idę do domu. Gdy przekraczam próg swojego pokoju, pierwsze co robię to rzucam się na łóżko. Przytulam policzek do poduszki i patrzę przed siebie pustym wzrokiem. W kuchni coś uderzyło. Krzyki, trzaśnięcie drzwi. I szloch. Zakładam słuchawki, włączam muzykę w telefonie i siadam do komputera. Spoglądam na nowe wiadomości.

- Przynajmniej tutaj mogę pomóc…

To swego rodzaju ucieczka. Tak uważasz? A może tylko tak mogę poczuć, że moja egzystencja nie jest na marne? Może tylko tak otrzymam jakąś pomoc? Wygadam się?

Nie wszystko jest takie jakie się wydaje. Zamykanie się w swoim pokoju nie jest ucieczką. Mimo słuchawek wiem co się dzieje w domu. Myślisz, że uciekam?

*cytat Paulo Coelho

**słowa, które usłyszałam kiedyś. Bardzo dla mnie ważne

Teksty bez gwiazdek to fragmenty tłumaczenia piosenki Fireflight - Stay Close

Jezu, jestem, żyję. Pisane pod wpływem impulsu. Dziwne. I nie pytajcie o 12 rozdział! Znaczy tworzy się ale... *ucieka przed czytelnikami* Od 28 mam ferie! *krzyczy uciekając dalej* 

I huh, dla 3 osób. 3 ważnych dla mnie osób. Jestem pewna, że wiecie, że Was mam na myśli.