Rozdział 11

Zdążyłam! Jestem z siebie taka dumna ;3 

Coś się zaczyna dziać w opowiadaniu. Już szykuje się na ochrzan od Was. Może się jeszcze jakiś znaków nauczę przed kolacją... No nic, w każdym razie Ayami się ogarnia.

Co do kolejnego rozdziału... Nie mam zielonego pojęcia kiedy. I najprawdopodobniej nie będzie to kwestia weny czy  chęci tylko możliwości. No ale bądźmy dobrej myśli! ;3  
Chciałabym Wam życzyć wszystkiego dobrego, spełnienia marzeń, jak najmniejszej ilości problemów w życiu... I wszystkiego co tam chcecie x3 
Tak na koniec powiem: kogo nie informuje o nowych rozdziałach a chce być informowany niech mi to zgłosi w komentarzu ^^

Spojrzał w kalendarz. Z cichym westchnieniem przekręcił wskaźnik na kolejny dzień.  3 grudnia, poniedziałek. Mniej więcej pół roku temu przeżył załamanie. Dalej się nie podniósł. Nie było dnia, żeby nie wspominał początków tego roku. Tych wszystkich wesołych chwil… Poszedł do łazienki i spojrzał na swoje odbicie. Zielone oczy zostały pozbawione charakterystycznego błysku. Obojętnie patrzyły na cały świat. Cera na twarzy była zaniedbana, miała ziemisty odcień. Żebra dość widocznie rysowały się pod skórą. Odbicie kończyło się na czarnych spodniach podtrzymywanych przez pasek na szczupłych i kościstych biodrach. Przemył twarz i wycierając ją w puchaty ręcznik ponownie spojrzał na siebie. Brązowe włosy lepiły się do wciąż mokrego czoła. Z cichym prychnięciem obrzydzenia do samego siebie odwrócił się od swojego odbicia. Podszedł do szafy w swojej sypialni, poszukując koszuli do pracy. Ciało na dwuosobowym łóżku przeturlało się na drugą stronę, śpiącym spojrzeniem patrząc na wychudzonego chłopaka. Westchnął cicho i przeczesał fioletowe włosy.
- Zacznij dbać o siebie, coraz bardziej się boję, że cię skrzywdzę bardziej zdecydowanym dotykiem. – zaplatany w pościel wstał i objął szatyna w pasie. Oparł głowę o jego ramię i przytulił do niego całe swoje nagie ciało.
- Hideki, śpieszy mi się trochę. – westchnął, wyciągając koszulę. Szybko ją założył a czarnooki zawiązał mu krawat. Całując go namiętnie prosto w usta szepnął:
- Miłego dnia.

Opadł na miękki fotel. Zapał się w nim, przymykając zmęczone oczy. Dzień chylił się ku końcowi. Za oknem od godziny 16.30 było już ciemno. Siedział tak w kompletnej ciszy czekając, aż ktoś wyrwie go ze stanu otępienia. Usłyszał pukanie do drzwi.
- Tatsuya-kun? Mogę? – zapytała kobieta, wsadzając głowę do pomieszczenia. Otrząsnął się, wracając do rzeczywistości.
- Tak, oczywiście.
Drobna kobieta o ognistorudych włosach usiadła w szerokim fotelu naprzeciwko biurka szatyna. Miała prawie 40 lat i zamierzała rozwieść się z mężem.
- Właściwie to przyszłam dopełnić formalności związane z rozprawą…
- Jest pani pewna? Może powinna pani porozmawiać z mężem… Szkoda, żeby te 20 lat waszego małżeństwa zostało w pewnym sensie zaprzepaszczone. – po chwili zaczął mówić dalej. – Może to tylko kryzys? Nie można podejmować tak ważnych decyzji na podstawie jednej sytuacji. Musi pani odpowiedzieć sobie na jedno, bardzo ważne pytanie – kocha go pani? – urwał, czując gule w gardle. – Wie pani… To śmieszne. Komuś doradzam a sobie nie pomogę… Nie poznaje sam siebie jak tak gadam. No nic, proszę o tym pomyśleć. – zakończył, biorąc swoją kurtkę ze stojaka. Przytrzymał kobiecie drzwi. Zamknął gabinet na klucz i zmęczony całym dniem zaczął zmierzać w kierunku wyjścia. Przytłumiony głos prezenterki wiadomości w radiu dotarł to jego uszu.
- … została podpisana! Już dzisiaj rano rozpoczęły się pierwsze pomiary. Na placu budowy pojawiły się również niektóre materiały. Za chwilę projekt ruszy pełną parą. Młody architekt zaprojektował ten luksusowy hotel. Jeszcze nie wiemy, kim jest ten zaskakujący chłopak…
Kobieta siedząca na recepcji wyłączyła radio i zaczęła układać papiery.
- Wiesz może, gdzie będzie budowany ten hotel?
- Obok nas, po lewej stronie. Nie wiedziałeś?
- Nie miałem w ogóle pojęcia.
Spochmurniał i żegnając się z koleżanką wyszedł na mroźne powietrze. Uderzył w niego huk a potem przeraźliwe krzyki. Rozejrzał się. Biały samochód dostawczy stał daleko od jezdni, na planie budowy. Dostrzegł zagięcie na przodzie pojazdu. Musiał w coś uderzyć. Albo w kogoś. Najszybciej jak mógł pobiegł na miejsce wypadku. Rzucił aktówkę na ziemię i ściągnął kurtkę, by ta nie krępowała jego ruchów. Miał szczęście, że śnieg nie przykrywał ziemi i było dość ciepło jak na początek grudnia.
- Ile poszkodowanych? Gdzie? – zapytał jednego z robotników.
- Jeden. Po zderzeniu z samochodem odrzuciło go w prawo.
Tatsuya nie pytał o nic więcej.
- Wezwij służby ratunkowe a potem chodź do mnie, pomożesz mi go ratować.
Wiedział, jak udzielić pierwszej pomocy i postanowił to wykorzystać. Dobiegł do nieruchomego ciała. Był to młody chłopak. Świeżo po studiach. Leżał na brzuchu, miał tak odwróconą twarz, że szatyn jej nie widział. Biały rękaw koszuli zabarwiał się na czerwono. Jego sylwetka wydawała się zielonookiemu dziwnie znajoma. Przyklęknął obok mężczyzny, sprawnie obracając go na plecy. Zszokowany wpatrywał się w wiele razy widzianą twarz. Jej obraz przez pierwszą połowę tego roku bardzo wyraźnie wyrył się w pamięci Tatsuyi. Kształt oczu, nawet zamkniętych widywał niegdyś prawie codziennie. Wyjątkiem były dni, w których to chłopak wstał wcześniej od niego. Kiedyś zatapiał palce w tych czarnych, gęstych, lekko kręconych włosach. Kształtne usta odcinały się na tle przeraźliwie białej skóry. Nie miał najmniejszych wątpliwości co do tożsamości poszkodowanego.
- Słyszysz mnie? – zapytał nieco niepewnym głosem. Zero reakcji. Sprawdził jego oddech. Nieprawidłowy. Zaklął cicho pod nosem.
- Macie gdzieś defibrylator?! – zawołał w przestrzeń, rozpoczynając masaż serca.  30 uciśnięć później nadszedł czas ma wdechy ratownicze. Stosując się do wszelkich zasad, wykonał je przez maseczkę. Coś go ścisnęło w sercu. Z jednej strony chciał pocałować rozchylone wargi chłopaka. Tak tęsknił za ich idealnych kształtem, ich smakiem. Z drugiej strony miał świadomość, że go zdradził. W zasadzie to przez te pół roku zdradzał go dość regularnie.
15 męczących minut później ratownik przejął opiekę nad poszkodowanym. Drugi mężczyzna ubrany w czerwony strój podszedł do Tatsuyi. W dłoni trzymał notatnik.
- Wiesz coś o tym chłopaku?
- Shirokawa Kaoru, 26 lat. Nie cierpi na żadne choroby przewlekłe. Pół roku temu miał raczej dobre zdrowie. Rzadko kiedy chorował, lecz kiedy już to robił, męczył się niemiłosiernie.

Słyszał jakieś głosy. Jeden był nawet znajomy. Niestety przez wszechogarniający ból nie był w stanie go rozpoznać. Chciał otworzyć powieki, jednak te były zbyt ociężałe. Jakby robiły mu na złość i nie pozwalały ujrzeć właściciela znajomego tonu. Zagryzł wargę czując, jak ktoś umieszcza go na noszach. Ból przeszył całe jego ciało i wykrzywił twarz w okropnym grymasie. Nie walczył dłużej o utrzymanie świadomości. Nagle wszystko ucichło a on sam pogrążył się w głębokiej czerni.

Zostawił walizkę w progu pokoju a sam rzucił się na nienaruszone posłanie. Najprawdopodobniej jego. Wbił wzrok w sufit, jakby szukając na nim odpowiedzi. Dlaczego akurat oni musieli zostać rozdzieleni? Westchnął ciężko, palcami przeczesując potargane włosy. Usiadł na łóżku i rozejrzał się po pomieszczeniu. Niczym niewyróżniający się, raczej prostokątny niż kwadratowy, akademicki pokój. Dwa łóżka ustawione pod przeciwnymi ścianami. To drugie miało skotłowaną pościel. Obok łóżek stały biurka. Jedno puste, totalnie nienaruszone a drugie pełne kartek, projektów, nadłamanych ołówków i przyborów geometrycznych. Po raz kolejny tego dnia schował twarz w dłoniach, chcąc uspokoić buzujące w nim emocje. Z podręcznej torby wyjął książkę. Jako zakładki używał zdjęcia jego i pewnego wysokiego szatyna o intensywnie zielonych oczach. Pamiętał, jak pewnego wiosennego dnia zabrał mu szkicownik. Strasznie się wtedy zdenerwował. Tu została ukazana właśnie ta sytuacja. Fotografia opadła na podłogę a on sam zaniósł się cichym szlochem. Nagle drzwi skrzypnęły.
- Mamo, jestem padnięty… - powiedział czyjś zmęczony głos. Szkolna torba upadła na ziemię z hukiem gdy drugi chłopak mieszkający w tym pokoju o coś się potknął. Runął jak długi, z wyciągniętymi przed siebie rękoma.
- Cholera jasna, kto normalny stawia walizki w progu?! – zawołał groźne, szybko się podnosząc. Zauważył wysokiego chłopaka leżącego na łóżku. Dziś rano usłyszał, że będzie miał współlokatora. I to w dodatku Japończyka. Tak bardzo tęsknił za towarzystwem jakiegoś rodaka. Westchnął cicho i przestawił walizkę obok łóżka. Czarnowłosy zasłaniał oczy jedną ręką. Palce drugiej ręki dotykały podłogi a niedaleko leżała fotografia. Niebieskooki z zaciekawieniem schylił się po nią. Przyjrzał się uważnie dwóm postaciom po czym zaśmiał się ciepło. Usiadł obok Kaoru, targając jego i tak skołtunioną czuprynę.
- Jestem Masao. A ty zapewne Kaoru, tak?
- T… Tak. Skąd wiesz?
- Dyrektor uczelni mi mówił, że dzisiaj przyjedzie nowy, wybitny student z Japonii. Brakowało mi jakiegoś rodaka. Tutaj, w Stanach raczej widuje się Europejczyków niż Azjatów. Poza tym… Dawno temu pewna osoba nie wspominała nikogo innego, tylko ciebie. – uśmiechnął się tajemniczo i wstał. Z jednej ze swoich szafek wyjął duże pudełko ciastek oraz butelkę soku wieloowocowego. Dokładając do tego dwie szklanki powrócił na miejsce. Kaoru w tym czasie usiadł i trochę poprawił włosy. Zrobił miejsce chłopakowi na posłaniu. Chwilę potem obaj zajadali się ciastkami w najlepsze.
- Kogo miałeś na myśli? – zapytał cicho, kierując uważne spojrzenie chabrowych oczu na współlokatora o czerwonych włosach.
- Gdyby nie to zdjęcie… Nie wpadłbym na to, że to akurat ty. Oczywiście, że mówiłem o Tatsuyi. – odparł, podając mu fotografię i opierając plecy o ścianę. Przetarł zmęczone oczy. Poczuł na sobie lekko niedowierzające spojrzenie.
- Znacie się?
- Czyli nic ci nie powiedział… Jestem jego kuzynem. To moja rodzina zabrała go po śmierci babci.
- Rozumiem… Teraz to ja postąpiłem tak, jak on wtedy… Przymuszono mnie do wyjazdu a nie zostawiłem mu żadnych konkretnych informacji. Tylko notkę, żeby się tym nie przejmował… Sytuacja lubi się powtarzać, co? – zapytał wręcz rozpaczliwie, tuląc do siebie poduszkę.
- Pewnie chcesz do niego jak najszybciej wrócić, prawda? Rada roku od Masao – weź się w garść i skończ ten dodatkowy rok za granicą w 6 miesięcy. To jest możliwe. Za pół roku kończę studia tutaj bo mam właśnie taką sytuację. Chciałbym pojechać zobaczyć tego debila…

Przez kolejne 6 miesięcy Kaoru nie wychodził na imprezy studenckie. Siedział i uczył się, pisał egzaminy wcześniej. Robił o wiele więcej projektów. Za kilka dni miał wyjeżdżać więc pomału kończył wszystko. Zawołał go jeden z profesorów.
- Tak słucham? – zapytał, patrząc prosto w szare oczy wykładowcy.
- Nie będę owijał w bawełnę, chcesz pewnie jak najszybciej wrócić do swoich bliskich. Twój projekt na luksusowy hotel został jednogłośnie wybrany najlepszym. W związku z tym będziesz nadzorował jego budowę. W Japonii.
Chabrowe oczy rozbłysły.
- Mówi pan poważnie?
- Byłbym bez uczuć, gdybym w takiej chwili żartował.
Niezdolny do wypowiedzenia jakiegokolwiek słowa skłonił się nisko i wrócił do pokoju. Usiadł na łóżku, niewidzącym wzrokiem patrząc na ścianę naprzeciwko.
- Co jest? – Masao lekko uderzył go w głowę, powodując tym samym, że chłopak wrócił do rzeczywistości.
- Właśnie się dowiedziałem, że będę nadzorował budowę mojego projektu. I to w Japonii.
- To chyba dobrze, prawda? Czemu się nie cieszysz?
- Wiesz, jestem jeszcze dość zszokowany…

3 dni później sprawnie przeleciał ze Stanów do Japonii. Razem z Masao wyszli z lotniska. Kaoru sprawdził, czy jego telefon już działa. Zobaczył na ekranie telefonu ogrom SMS-ów i nieodebranych połączeń. Znalazło się nawet kilka wiadomości głosowych. Pobieżnie przejrzał wiadomości tekstowe. W oczy rzuciła mu się jedyna, od Tatsuyi. Zawierała tylko jedno słowo. „Dlaczego?” Zagryzł wargę i przeszedł do pocztu głosowej. Odsłuchał wiadomość od szatyna. W oczach pojawiły mu się łzy jak tylko usłyszał  ten stopniowo załamujący się głos.
- Muszę się z nim zobaczyć… Boję się ale…
Masao położył rękę na ramieniu czarnowłosego i uśmiechnął się szeroko.
- Będzie dobrze, wierzę w to.

Nie wiedział, kiedy zasnął. Oczekiwał na jakieś informacje o stanie czarnowłosego kiedy po prostu zmógł go sen. To pamiętał jako ostatnie. Poczuł, że ktoś szturcha go w ramię. Uniósł powieki i posłał w stronę tej osoby jedno z najbardziej przerażających spojrzeń. Chłopak tylko roześmiał się i odgarniając czerwoną grzywkę powiedział:
- Nic się nie zmieniłeś, Tatsuya.
Zszokowany zielonooki oderwał plecy od plastikowego oparcia szpitalnego krzesła. Pożałował tego od razu. Czując ogromny ból kręgosłupa, jęknął cicho.
- Masao? Co ty tutaj robisz?
- Gdy przyszedłem na plac budowy dowiedziałem się, co miało miejsce wczoraj wieczorem. Chciałem zobaczyć co u Kaoru. – uniósł dłoń widząc, że Tatsuya chce mu przerwać. – Myślę, że lepiej będzie jak on Ci wszystko wytłumaczy. Dlatego przynajmniej na razie o nic mnie nie pytaj. Daj mu szanse, dobrze?
Zapadło chwilowe milczenie. Nagle jednak drzwi na oddział z hukiem uderzyły o ścianę. Noriko podeszła pod salę numer 4, niebezpiecznie głośno tupiąc obcasami.
- Czemu nic nie powiedziałeś? Dowiedziałam się z wiadomości w telewizji… Nie podawali jego imienia, ale przez te pół roku nic się nie zmienił! I jeszcze ty byłeś na nagraniu! To smutne, że dowiedziałam się o tym wypadku z mediów… - dziewczyna patrzyła miodowymi oczami na szatyna. W jej spojrzeniu mieszała się złość, współczucie, smutek i mnóstwo innych, sprzecznych emocji.
- Prawdopodobnie nie chciał nikogo obudzić nocą. – powiedział z przekonaniem niebieskooki.
- A pan to kto? – warknęła, rzucając podejrzliwe spojrzenie w kierunku chłopaka.
- Darujmy sobie te grzeczności. Nazywam się Masao. Jestem kuzynem tego wraka. – kopnął lekko Tatsuyę w kostkę po czym wyciągnął dłoń w stronę brunetki.
- Noriko, miło mi. – podała mu swoją dłoń. Czerwonowłosy musnął ją ustami, cały czas patrząc prosto w oczy dziewczyny. Tatsuya już miał się odgryźć za tego wraka kiedy z sali numer 4 wyszła pielęgniarka i rzekła:
- Możecie na chwilę wejść do pacjenta. Jest jeszcze nieprzytomny.