Rozdział 12

Nie mam siły. Nawet tego nie czytałam. W ogóle z tym rozdziałem... Było "wesoło". Wywaliłam 3/4, potem pisałam po nieprzespanej nocy w efekcie czego w końcówce pomyliłam postacie i musiałam zmieniać... Takie tam. Czuje, że zbliżam się do końca. Bo nie mam pomysłu T^T Serio nie wiem jak będzie wyglądał 13 rozdział. Jakoś. Ten mi się tak strasznie nie podoba... Ale walić to, nie mam siły. Dla Jowi, która miała cierpliwość wysyłać mi zdjęcia w 16 mailach xD 
Ayami odpierdoliło i znowu bierze udział w konkursie. No cóż... jestem pojebana~
Ogłaszam, że przez Aiko umarłam i ożyłam tylko po to, żeby to wstawić. Teraz idę umierać i odżyję jak między Akirą i Shunem się ułoży. 
Wiem, to jest beznadziejne x_x

Miarowe odgłosy wydawane przez przeróżne maszyny nie pozwalały ciszy całkowicie dominować. Całe pomieszczenie było utrzymane w jasnych kolorach. Odcień skóry na twarzy pacjenta nie różnił się zbytnio od białych ścian. Jego czarne, lekko kręcone włosy rozsypały się po poduszce, tworząc bardzo wyraźny kontrast. Niewielki grymas bólu wykrzywiał pogrążoną we śnie twarz.
- Jak poważny jest jego stan? - zapytała cicho Noriko, przysiadając na krześle stojącym obok łóżka.
- Skręcona lewa noga w stawie skokowym, zwichnięta lewa dłoń. Poza tym pacjent miał niewielki wstrząs mózgu. Nie mam stuprocentowej pewności, ale prawdopodobnie zostanie u nas około tydzień.
Słyszał jakieś głosy. Ktoś usiadł na stołku i pytał o jego stan. Ale kto to był? Gdy usłyszał, ile zostanie w szpitalu chciał zaprotestować. Przecież musi nadzorować prace na budowie! Otworzył usta, lecz wydobył się z nich jakiś dźwięk podobny do warknięcia.
- Kaoru, jesteś przytomny? To ja, Noriko, poznajesz?
No tak, przecież był już w Japonii. Kiwnął głową, nie otwierając oczu.
- Dobrze, że się obudziłeś. - powiedziała pielęgniarka, notując coś na karcie pacjenta. - Pójdę poinformować lekarza.
Kobieta wyszła , zostawiając ich samych. Tatsuya nie mógł oderwać wzroku od tych ciemnych, lekko potarganych kosmyków, od powiek przykrywających intensywnie chabrowe oczy, od delikatnej a zarazem męskiej twarzy, od znajomych ust… Zagryzł wargę i schował swoje oblicze we włosach. Bał się odezwać, zrobić jakikolwiek ruch. Gdy Noriko, gadając jak nakręcona chciała powiedzieć, że szatyn tutaj jest, on pokręcił przecząco głową i wyszedł, zamykając drzwi najciszej jak tylko potrafił. Oparł się o ścianę i zjechał po niej.
- Cholera, chcę mu wybaczyć. Ale nie potrafię…

Minął tydzień. Szatyn przekręcił klucz w zamku. Niedawno, wspólnie z Yano przewieźli  kwiaty z powrotem do mieszkania Kaoru. Dowiedział się, że ten zamierza już zostać w kraju. Najbardziej bolał go fakt, powiedział mu jego własny kuzyn a nie czarnowłosy osobiście.  Zdziwił go fakt, że spotkali się w Ameryce. Zagryzł wargę. Kot w klatce miauknął, domagając się wyjścia.
- No już, spokojnie. – uciszył zwierzę. Zdjął buty i jeszcze w kurtce przeszedł do kuchni.  Wypuścił szarego kociaka i nasypał karmy do miski. Już chciał wychodzić kiedy dostrzegł uchylone drzwi. Znajdowały się obok tych do sypialni.
- Przecież wychodzi jutro… - mruknął do siebie. Pchnięty przedziwnym impulsem rozpiął kurtkę i poszedł w tamtym kierunku. Zajrzał do nieznanego pomieszczenie. Było zaprojektowane w raczej nowoczesnym stylu i utrzymane w biało-czarnych kolorach. Duże regały z ciemnego drewna pełne były płyt. W rogu stało pianino. Pod ścianą delikatnie zalśniły głośniki odtwarzacza. Podpięty kabel prowadził do trzech czarnych kanap ustawionych naprzeciwko w literę U. Biegł po ciemnym, puchatym dywanie. Na skórzanej sofie siedział wysoki chłopak. Kolana podciągnął pod brodę i oparł ją na nich. Przymknął oczy wsłuchując się w pierwsze dźwięki pianina z utworu Louder than Thunder. Płynęły z dużych słuchawek prosto do jego uszu. Odchylił głowę do tyły. Kątem oka zauważył jakiś ruch przy drzwiach. Mignęły mu brązowe włosy i skrawek czarnej, zimowej kurtki. Zsunął słuchawki na szyję i nie przejmując się nimi więcej wyszedł z pokoju. Kabel odpiął się od wieży stereo, ciągnąc się za nim z cichym odgłosem. Szatyn schylił się po buty gdy usłyszał cichy głos niedaleko.
- Tatsuya…
Chłopak spojrzał kiedyś intensywnymi, zielonymi oczami na postać czarnowłosego. Pokręcił tylko głową i wyszedł. Zacisnął zęby i zdjął słuchawki z szyi. Odłożył je na szafkę, w ekspresowym tempie założył buty i chwytając kurtkę wybiegł z mieszkania. Tym razem nie miał zamiaru pozwolić mu odejść.
 - Tatsuya! Dlaczego uciekasz? - krzyczał za zielonookim, próbując go dogonić. Szatyn za każdym razem przyspieszał. Gdy dzieliła ich odległość mniej więcej dwóch kroków, Kaoru chwycił chłopaka za ramię i pociągnął, skręcając w lewo. Niedaleko był stary park. Prawie nikt tam już nie chodził. Niegdyś to miejsce tętniło życiem ale odkąd powstał większy park z innymi atrakcjami, ludzie zapominali o tym starym. Jednym, zdecydowanym ruchem posadził Tatsuyę na ławce. Nie uspokajając oddechu pochylił się nad nim. Oparł swoje czoło o jego i chwilę patrzył w zielone tęczówki.
- Chociaż raz niech los nam nie pokrzyżuje planów. - rzucił cicho. Zabrał dłonie z ławki i stanął prosto. Obserwował twarz Tatsuyi.
- Dlaczego? - zapytał tylko. Chciał znać prawdę. Nic więcej. Cała reszta zależała od tego jaka ona będzie. Kaoru przeczesał lekko przymarznięte, czarne włosy. Wziął głęboki oddech i opowiedział chłopakowi dokładnie wszystko. Szatyn słuchał go uważnie. Nie pominął żadnego szczegółu, wspomniał o każdej liczącej się decyzji. Gdy skończył opadł na ławkę obok Tatsuyi. Opadł głowę na jego ramieniu i westchnął cicho. Chłopak chwycił podbródek czarnowłosego i skierował jego twarz w swoim kierunku. Zajrzał prosto w te chabrowe oczy. Szukał w nich potwierdzenia. Że to wszystko nie jest kłamstwem, wymówką zmyśloną na poczekaniu. W tak znajomych oczach znalazł tylko prawdę. I... miłość?
- Tęskniłem. - szepnął cicho Kaoru z dłonią na policzku chłopaka. Delikatnie, jakby bojąc się odrzucenia musnął jego usta. Tak długo nie mógł poczuć tego wyjątkowego smaku, idealnego kształtu warg, tak bardzo pasujących do jego własnych. Czując lekki chwyt na rękawie i nie dostrzegając chęci ucieczki pogłębił pocałunek. Objął szatyna w pasie, przyciągając bliżej siebie. Delikatnie przygryzł dolną wargę chłopaka, chcąc wtargnąć do wnętrza jego ust. W tym momencie ktoś chwycił go mocno za kołnierz kurtki i podniósł do góry, tym samym odciągając od szatyna. Mężczyzna odwrócił Kaoru w swoją stronę i spojrzał na jego twarz.
- Dlaczego się dobierasz do mojego faceta? Za to będzie kara. - rzucił złowieszczo. Złapał czarnowłosego za poły ubrania i uderzył w twarz. Mocno. Chłopak stawiał się, próbował wyrwać. Oddał napastnikowi równie silnie. Za bunt oberwał jeszcze kilka razy. Z taką samą siłą. Tatsuya warknął i kopnął napastnika tuż pod kolana. Fioletowo włosy zachwiał się niebezpiecznie. W ostatniej chwili odzyskał równowagę. Jednak nie postał długo. Szatyn powalił go na ziemię i uderzył kilka razy.
- Co ty odwalasz?! – wydarł się Tatsuya.  Był wściekły. Mimo całego bólu jaki sprawił mu czarnowłosy dalej pozostał dla niego bardzo ważną osobą. Hideki szarpnął się mocniej, przewalając szatyna pod siebie.
- Jak mam się nie denerwować kiedy ktoś podrywa mi przyjaciela od seksu? – warknął mu prosto do ucha. Wyprostował się i prychając pod nosem odszedł w swoją stronę. Zielonooki wstał i pokręcił głową. Podszedł do Kaoru, który właśnie usiadł. Odgarnął jego czarne włosy i przyjrzał się rozciętej wardze.
- Chodźmy do ciebie, opatrzę cię. – szepnął i pomógł chłopakowi wstać.

Zacisnął zęby kiedy rozcięcie zaczęło szczypać. Tatsuya sprawnie przemył wszystkie rany czarnowłosego. Gdy chciał je czymś opatrzyć, ten tylko machnął ręką i posprzątał wszystkie brudne gaziki. Odstawił apteczkę do szafki w kuchni. Usiadł na stole i zaczął machać nogami. Zielonooki wszedł do pomieszczenia i oparł się biodrami o zlew, czując, że kręci mu się w głowie. Tatsuya odzyskał równowagę, nieprzyjemne mrowienie oraz czarne plamki przed oczami zniknęły.
- Mimo, że to były ciche słowa… Usłyszałem. Wyjaśnisz mi to? – zapytał, zaciskając dłonie na krawędzi mebla po obu stronach swoich nóg. I czekał.
- To… - zaczął Tatsuya zachrypniętym głosem. – Długa historia.
- Mi się nigdzie nie spieszy.
- Etto… - podrapał się w tył głowy i spojrzał na twarz Kaoru. Rysowało się na niej lekkie zdenerwowanie i smutek.  – To historia jeszcze z początków studiów. Nie lubię tamtego okresu ale… Nie było wtedy ze mną dobrze. Osoby, z którymi chodziłem szybko mnie zostawiały, byłem niestabilny emocjonalnie. Poznałem Hidekiego. On… My… byliśmy ze sobą w relacjach czysto przyjacielskich. A to, że i jemu i mnie brakowało fizycznej bliskości to swoją drogą. To był prosty układ. Seks dla przyjemności. Bez żadnych uczuć. Odkąd poznałem Ciebie… Skończyłem to. Dałem mu jasno i wyraźnie do zrozumienia, że to już koniec. Że dalej nie da rady. – zamilkł na chwilę, zbierając myśli. – Kiedy zniknąłeś… Było ze mną jeszcze gorzej niż wtedy. Cóż, nadal nie jest najlepiej. Przez 2 tygodnie nie dawałem znaku życia. Hideki pofatygował się do mnie, do mojego mieszkania. Kiedy zobaczył co się ze mną dzieje… Stwierdził, że tak nie może być. I… to wróciło. – z jego oczach pojawiły się łzy. – Wcześniej, zanim z nim zerwałem… Hah, jak widać bezskutecznie… To przynajmniej czerpałem jakąś przyjemność z seksu. A teraz… nie czułem nic. Chciałem tylko żeby zrobił co ma zrobić i dał mi spokój. – Tatsuya zagryzł wargę i ze spuszczoną głową skierował się do wyjścia z kuchni. – Jeżeli mnie znienawidzisz… zrozumiem. – gdy schylił się po buty poczuł dwa długie ramiona oplatające go w pasie. Czarnowłosy przywarł do niego całym ciałem.
- Nie idź nigdzie dobrze? Tak strasznie tęskniłem… - Tatsuyę coś złapało za serce. Coś miłego. Niedbale upuścił buty i przycisnął chłopaka jeszcze bardziej do siebie.
- Nie rób tak nigdy więcej. – szepnął cicho zielonooki. Czując, że znowu bliski jest spotkania pierwszego stopnia z podłogą, oparł się o czarnowłosego bardziej.
- Co jest? – zapytał, odsuwając go na odległość ręki, jednocześnie dalej trzymając go za ramiona. Spojrzał w zamglone zielone oczy. Po ułamku sekundy odzyskały dawny blask.
- Nic. To tylko z nerwów, nie przejmuj się. – rzucił cicho. Ignorując dalsze objawy pogorszenia zdrowia rzucił się na łóżko w sypialni i zamknął oczy. Tulił policzek do poduszki.
- Może się chociaż przebierzesz zanim pójdziesz spać? – zapytał rozbawiony, chabrowymi oczami przyglądając się chłopakowi.
- Jestem wykończony. Zresztą masz tu jakieś moje ciuchy jeszcze?  – odparł ledwie słyszalnym głosem. Po chwili już pogrążył się w krainie snów otoczony ramionami Kaoru.