Więzień snów

Dobra, jestem z jednopartówką.
Co do rozdziału - mam pomysł, tylko kurna trza to napisać...
Zapomniałam powiedzieć przy 12 rozdziale x_x Ale na początku lutego powstał blog pisany przeze mnie, Aiko i Tanako. Nie wiem czy ktokolwiek zauważył nową zakładkę. W każdym razie - zapraszam~ Dla tych którzy siedzą na telefonach podaję link. 
Okej, do rzeczy. Krwawa jednopartówka bez większej fabuły, w ogóle to jakieś nielogiczne jest. Ale jest krew. I shounen ai. 
Wiem, błędów jest pewnie od cholery x_x ale ja już nie mam cierpliwości tego sprawdzać xD

Więzień snów

Prolog

Korytarz zamku pogrążony był w mroku. Wysoki chłopak leżał na zimnej, marmurowej podłodze. Uniósł powieki, ukazując niesamowite tęczówki. Jego oczy wyglądały jak dwie błyszczące, intensywnie żółte tarcze. Zaspany wstał i rozejrzał się wokół siebie. Niepewnie przeszedł kilka kroków. Jego stopy napotkały gruby, czerwony dywan. Ściana po lewej stronie pełna była wysokich okien zakończonych ostrymi łukami. Światło księżyca w pełni, wpadające przez szyby odbijało się w lustrach naprzeciwko. Przystanął przy jednym z nich, patrząc na swoje odbicie. Jego czarne włosy zlewały się z mrokiem i równie ciemnym ubraniem. Czerwone pasemka kontrastowały z bladą skórą. Twarz o zdecydowanych, pociągających rysach. Większość klasy mówiła, że jest przystojny. On sam w to nie wierzył. Umięśniony tors ukryty pod czarnym, luźnym T-shirtem z krótkim rękawem. Długie nogi w dopasowanych, podkreślającym je spodniach. Przyglądał się swoim oczom gdy nagle obraz w lustrze zaczął się urywać, jak w telewizorze gdy ucieka sygnał z anteny. Na chwilę zniknął a potem pojawiła się tam inna postać. Wyglądała prawie tak samo jak on. Chłopaka w lustrze różnił kolor oczu oraz pasemek. Z tafli szkła spoglądały na niego krwistoczerwone, równie intensywne tęczówki a żółte kosmyki włosów wtapiały się między te czarne. Uśmiechał się szeroko i… trochę przerażająco.

- Zdecydowałeś się do mnie przyjść… - usłyszał głos. Spojrzał na swoje zmienione odbicie. Poruszało ustami w rytm słów.

Epizod 1

Odruchowo robię kilka kroków w tył.

- Boisz się? Boisz się samego siebie? – kpi. Przymrużam żółte oczy i patrzę na swoje odbicie. Wracam na poprzednie miejsce.

- Nie jesteś mną. – odpowiadam pewnie. Przenoszę ciężar ciała na lewą nogę i opieram dłoń na biodrze.

- Jesteś pewien? Przypomnij sobie co było 3 lata temu.

Prycham cicho i robię kilka kroków w bok. To wszystko przestaje mnie śmieszyć. W dodatku zakopuje się we wspomnienia. Sprawiają, że zaczynam wariować. Przyspieszam, po chwili biegnę. Odgłos kroków zagłusza gruby dywan. Moje drugie ja biegnie po lustrach, śmiejąc się szyderczo. Wyczuwa mój rosnący strach. Potykam się.

- Widzę że czytasz mi w myślach i już zacząłeś się bawić. Skoro chcesz. Ty uciekasz, ja poluję!

Niedaleko przede mną korytarz się rozdziela. Mam dwie opcje – lewo albo prawo. Skoro ten facet znajduje się po prawej stronie… Skręcam w lewo, nie zmniejszając tempa. Po dłuższej chwili biegu przystaje. Dysząc ciężko opieram się o ścianę. Tutaj nie było luster a normalne szyby w oknach zamieniły się na witraże. Plamy światła w różnych kolorach tańczą swobodnie na dywanie. Ten stwór nie może się tutaj pokazać, potrafi się przemieszczać tylko po tych cholernych lustrach. Nie widzę końca korytarza. Nagle słyszę głos.

Nie pamiętam jak
Nie pamiętam czemu
Leżę tu tej nocy

Piosenka. Ale skąd? Nadstawiam uszu, uważnie rozglądając się na prawo i lewo. Prawo. W głębi tego korytarza. Patrzę na kolorowe witraże po czym ostrożnie stawiam kroki.

Popełniłem błędy
Nie mam gdzie uciec
Noc trwa

Słodki, anielski głos. Piękny. I jakby znajomy.

Rany zdają się nie goić
Ból jest zbyt prawdziwy

Podążam dalej w głąb korytarza. Ten głos mnie uspokaja. Wzywa do siebie. Nie zwracam uwagi na narastający ból naciągniętej lewej łydki.

Przenieś mnie w niebiańskie ramiona
Oświetl drogę i pozwól iść

Nie wiem dlaczego chcę odnaleźć źródła tego głosu. Światło księżyca odbija się w jednym jedynym lustrze. Znowu on. Znowu go widzę. Ten szyderczy uśmiech.

- I co, nie udało Ci się uciec, prawda?

Zagryzam wargę i patrzę na niego. Jest tylko moim odbiciem, drugą częścią mnie. Nie może wyjść poza taflę szkła. Chwila… zaczynam wierzyć że on jest mną. Kręcę głową, nie zrywając kontaktu wzrokowego.

- Jesteś strasznie pewny siebie. – zauważa, bawiąc się łańcuchem przymocowanym do dwóch sąsiadujących szlufek spodni.

- A co mi możesz zrobić? – odpowiadam kpiąco, wkładając dłoń do lewej kieszeni. Łańcuch wydał z siebie cichy dźwięk obijającej się o siebie stali.

- Wszystko. – uśmiecha się jeszcze szerzej. W jego intensywnie czerwonych oczach zauważam niebezpieczny błysk. Nagle znika. Tak po prostu. Wzruszam ramionami.

I znajdę wewnątrz wroga
bo czuję jak pełza pod moją skórą

Piosenka nie ucichła. Coś porusza się za moimi plecami. Odwracam się szybko i rozglądam czujnie. Dwie czerwone tarcze patrzą na mnie. Błysnęły białe zęby. Robię krok w tył, przerażony. Przecież on siedział w lustrze! Nie wychodził z niego! Podświadomie chcę odsunąć od niego jak najdalej. Kręci głową rozbawiony.

- Nie uciekniesz mi. I dobrze o tym wiesz. – mówi głębokim głosem. Odwracam się  i zaczynam uciekać. Biegnę najszybciej jak pozwala mi na to nadwyrężona lewa noga. Nie oglądam się za siebie, patrzę tylko w przód. Żółte końcówki mignęły mi przed oczami. Hamuję gwałtownie. Słyszę szyderczy śmiech. Moje alter ego pojawia się tuż przede mną. Chcę wrócić tam, skąd chwilę temu uciekałem. Jednak on łapie mnie za nadgarstek. Szarpię się mocno. W końcu drugie ja nie wytrzymuje. Mimo grubego dywanu czuję uderzenie plecami o zimną podłogę.

Zakryj me oczy
Zakryj me uszy
Powiedz mi, że te słowa są kłamstwem

Głos znika. Moja podpora znika. Coś co aż do tej pory utrzymywało moją świadomość i budziło nadzieję… znika. Chłopak rozsiada się wygodnie na moich biodrach. Pochodnie na ścianach rozpalają się ciepłym płomieniem. W normalnych warunkach stałbym teraz w nie wpatrzony. Nie widziałem ich wcześniej. Przez zmianę oświetlenia widzę na ścianach krwawe napisy. Tak podobne… Kręcę głową, zagryzając wargę mocniej. Chcę odrzucić wspomnienia. Czuję metaliczny smak krwi. Pochyla się nade mną i z zafascynowaniem ogląda ciepłą stróżkę wypływającą z kącika moich ust. Odprowadza ją wzrokiem. Kiedy czuje ją blisko linii włosów chłopak sprawnie sunie ostrzem po moim T-shircie. Chwila, ostrzem? Podnoszę głowę z podłogi i patrzę jak światło księżyca odbija się w nożu. Chyba ze srebra. Na rękojeści widzę misternie wykonane zdobienia. Trochę roboty z tym było, brawo dla tej osoby. Ale chwila, dlaczego się gapie jak on rozwala jedną z moich ulubionych koszulek? Stanowczo chwytam go za nadgarstek. Patrzy na mnie zdziwiony. Po chwili jednak ukazuje zęby w przerażającym uśmiechu. Dopiero teraz widzę ten wyraz twarzy z bliska. Zauważam, że to nie są zęby. To kły.

- Stawiamy się, co? To dobrze, robiło się już nudno. – mówi głosem psychopaty. Wiercę się pod nim jakbym chciał zrobić dziurę w podłodze. Może i bym chciał. Stworzyłbym wtedy jakąś drogę ucieczki… Ale już, koniec gdybania. Uwalniam jedną nogę i kopie go w biodro. Wydaje z siebie zaskoczony okrzyk. Korzystam z chwili jego dezorientacji i oswobadzam się całkowicie.

Jeśli przeżyje to zobaczymy się jutro
Tak, zobaczymy się jutro...

Piosenka. Znowu.

- Zobaczymy się jutro powiadasz? – mruczę do siebie i biegnę w kierunku z którego dochodzi ten głos. Moja ucieczka nie jest długa. Czuję mocny chwyt na kostce. Przewracam się na brzuch. Łańcuch przyczepiony do spodni boleśnie wbija mi się w udo. Syczę wściekły i zanim przygniecie mnie ciało napastnika przewracam się na plecy. Chyba jest zdenerwowany.

- Zapomniałem że czasem masz taki temperament… Nie lubię jak jest nudno ale aż tak się nie będziemy bawić. – mruczy demonicznym głosem do mojego ucha. Nie wiem co zrobi. Nie przewidzę jego poczynań. Czuję ogromny, przeszywający ból. Powstrzymuje się od krzyku. Co on…? Wbił mi nóż w lewy bok. Boli. Krew płynie swobodnie, plamiąc moją koszulkę, nóż, jego kolano i dywan. Jej zapach unosi się w powietrzu.

- Ma ciekawy zapach. – szepcze zafascynowany. Jego oczy są szeroko otwarte. Przerażająco szeroko.

- Co? – pytam jak debil.

- Twoja krew. Buntowniczy ale z nutką strachu oraz przerażenia… Boisz się samego siebie? – pyta. Nie odpowiadam. Zagryzam wargę, nie chcąc wydać z siebie żadnego dźwięku kiedy jednym, szybkim ruchem wyciąga ostrze z rany. Posoka bryznęła, plamiąc ścianę i kawałek podłogi. Brudnym narzędziem rozcina materiał, ukazując mój umięśniony tors. Nie mam siły ani odwagi się poruszyć, szarpnąć. I nie słyszę piosenki.

Nie będę cierpieć, nie będę załamany
Nie będę zmęczony ani wycieńczony

Jak na zawołanie. Kręcę głową do swoich myśli. Jak mogłem zwątpić w ten głos? Chłopak przygląda się jak pod wpływem ostrza miejsce nacięcia wypełnia się czerwoną cieczą by po chwili je opuścić. Tworzy kolejne, napawając się tym widokiem. Chwila takiej „zabawy” i cała moja klatka piersiowa jest w zakrwawionych liniach.

- Nie reagujesz? Hmmm… To co powiesz na to? – mówi z szerokim uśmiechem szaleńca. Wbija mi jeden ze swoich nadludzko długich i nadludzko twardych pazurów. Przebija się przez mięśnie. Nie jestem w stanie nie zareagować. Zduszony krzyk wyrywa się z mojego gardła. Nie chcę dawać mu tej pieprzonej satysfakcji. Kolejnym razem dam radę, wmawiam sobie. Dziwi mnie fakt, że jego pazur siedzi dalej w moim brzuchu. Nagle porusza nim gwałtownie. Zaczyna ryć jakiś napis. Nie chcę krzyczeć ale ból jest za silny. Pokonuje mnie. Nie hamuję już wrzasków. Okrzyki cierpienia wypełniają cały korytarz.

- P.A.S.T. Całkiem ładnie wyszło jak na takie warunki. – mówi, przechylając głowę w prawo. Ogląda swoje dzieło, jakby chciał zapamiętać je do końca życia. Czuję łzy przerażenia na skroniach. Oi, oi, oi, to nie czas na to! Debilu ogarnij się! Mrugam kilka razy po czym patrzę na niego odważnie.

- W Twoich intensywnie żółtych oczach nie widzę strachu. – zaczyna teatralnym tonem, niczym bohater tragedii szekspirowskiej. – Ale... – urywa na chwilę, podtrzymując mnie w totalnej niepewności. – Czy tak jest naprawdę? – kończy z twarzą niebezpiecznie blisko mojej. Chcę się odsunąć, ale przypominam sobie że leżę na grubym dywanie. Czuję chłód marmurowej podłogi. Chłopak przesuwa palcem po moim zimnym przedramieniu. Całe moje ciało przeszywa dreszcz przerażenia. Moje powieki powoli opadają. Chyba dużo krwi się ze mnie wylało. Wzdycham ciężko. Moje alter ego patrzy się na mnie zdziwione. Nie wie o co mi chodzi. Ja sam nie mam pojęcia. Kiedy niespodziewanie czuję ostrze w ramieniu z moich ust ucieka głośny krzyk.

Tej nocy nie spełni się ani jedno me życzenie.

Pianino, jakie towarzyszyło piosence ucichło. Zduszam w sobie krzyk. Koniec tego dobrego. Znajduje w sobie resztkę sił. Szarpię się mocno. Zaskoczony chłopak zsuwa się trochę ze mnie, dając mi możliwość ucieczki. Zrywam się najszybciej jak mogę i ignorując zawroty głowy biegnę przed siebie. Nie pokonam dużej odległości. Wcześniej zbyt wiele mojej krwi znaczyło trasę po ciele aby skończyć jako plama na dywanie. Upadam na kolana, dysząc ciężko. Mrok powiększa się, pochłania mnie całego. Zamykam oczy i odpływam.

Epizod 2

Gdy obudziłem się rano, skutki treningu dawały się mocno we znaki. Nie stanąłem jeszcze na nogi a już wiedziałem, że będzie ciężko. Westchnąłem głośno i przeczesałem włosy. Złapałem jedno pasmo i owijając je sobie wokół palca patrzyłem na czerwone końcówki. Tak podobny kolor jak…

- Co za dziwny sen… - mruknąłem do siebie i wstałem z łóżka. W samych bokserkach przeszedłem do łazienki. Ziewnąłem przeciągle drapiąc się po karku. Wszedłem pod prysznic. Ciepła woda przyjemnie spływała po mojej szyi i ramionach. Nagle coś w okolicy brzucha potwornie zapiekło. Syknąłem głośno i spojrzałem w tamtą stronę. Napis. Wyryty napis. Odczytałem słowo „P.A.S.T”

„- P.A.S.T. Całkiem ładnie wyszło jak na takie warunki.” – słyszę ten zafascynowany głos psychopaty w swojej głowie. Z niedowierzenia opieram się o ścianę. Co to ma być? Przecież to był tylko sen. A jeżeli nie to powinienem zwijać się z bólu i nie być w stanie chodzić! Co tu jest grane? Zakręciłem wodę i niepewnie stanąłem przed lustrem. Przesunąłem palcem po lewym boku gdzie moje drugie ja wbiło mi nóż. Zamiast głębokiej rany była niewielka czerwona rysa, jakbym się czymś zadrapał. Nad łokciem to samo. Żadnych śladów po tym jak z uśmiechem szaleńca tworzył płytkie linie na mojej klatce piersiowej. Oparłem dłonie o krawędzie zlewu i zawiesiłem głowę.

- O co tutaj chodzi? – powiedziałem do siebie. Nic nie rozumiem. Jeżeli to był sen nie powinienem mieć żadnych ran. A jeżeli prawda… prawdopodobnie nawet bym już nie żył. Cholera jasna!

- Akira, chodź na śniadanie!

Ile czasu spędziłem w tej łazience? Westchnąłem ciężko i przebrałem się w mundurek, odkładając zmartwienia na później. Poprawiłem granatowe spodnie w niebieską kratkę i zawiązałem błękitny krawat. Odcinał się na tle białej koszuli. Wziąłem z krzesła czerwoną marynarkę i czarną torbę z książkami. Gdy zjadłem śniadanie założyłem buty i wyszedłem z domu. Z słuchawkami na uszach ruszyłem w kierunku szkoły.

 Jeśli przeżyje to zobaczymy się jutro
Tak, zobaczymy się jutro...

Przypomniał mi się fragment piosenki. Czemu akurat ten? Może podświadomie liczyłem na to, że ktoś mi to wytłumaczy? Ba, na pewno tego chciałem. To wszystko było tak cholernie pokręcone i niejasne… Westchnąłem cicho. Gdy dotarłem pod odpowiednie drzwi zsunąłem słuchawki na szyję. Wszyscy już przywykli i zaakceptowali je jako stały element mojego wizerunku. Zająłem swoje miejsce i oparłem czoło na ławce. Okolice ran na brzuchu mnie zapiekły. Syknąłem cicho. Nagle ktoś potargał moje czarne włosy.

- Yo, Akira. Co Ty taki nijaki od rana? – powiedział Hitoshi, dalej mnie targając. Przestał gdy zobaczył, że w moich żółtych oczach pojawia się chęć mordu. Zawsze posyłałem mu takie spojrzenie gdy to robił ale teraz… czułem, że jest inne. Groźniejsze. Zabrał dłoń z mojej głowy.

- No już, spokojnie.

Westchnąłem i przyjrzałem się mu spod wpółprzymkniętych powiek. Był wysoki. Miał blond włosy. Ograniczał się tylko do rozczesywania ich rano. W jego brązowych oczach zawsze był rozbawiony błysk a na twarzy codziennie miał chociaż cień wesołego uśmiechu. Przez swoją otwartość i zdolności przywódcze bez sporów wybraliśmy go na kapitana naszej drużyny.

- Co, wczorajszy trening za ciężki? – zaśmiał się serdecznie i dostawił swoje krzesełko. Do przyjścia nauczyciela zostało jakieś 10 minut.

- To swoją drogą, miałem cholernie dziwny sen. – odpowiedziałem mu, odchylając się na siedzeniu. Złapałem się za lewe ramię. Co to ma być? O co tutaj chodzi?

- Dzisiaj nie ma treningu. – dorzucił Hitoshi po chwili ciszy. – Trenerowi coś wypadło. I powiedział też, że mamy się nie przemęczać teraz. Za chwilę zawody. Dotarło? – zapytał i pochylił się nade mną, lekko dziobiąc mnie w czoło. Jestem znany z tego, że trenuję mimo tego, że nie powinienem.

- Dotarło. – mruknąłem z podbródkiem na ławce. Usłyszałem głos nauczyciela, który właśnie wszedł do klasy. Blondyn poklepał mnie po ramieniu i wrócił na swoje miejsce.

Po skończonych lekcjach nie wiedziałem co ze sobą zrobić. Treningu nie było a gdzieś musiałem wyładować nadmiar energii. Chwilę się pokręciłem po korytarzu. W końcu moje nogi automatycznie zaprowadziły mnie na drugie piętro. Były tam różne pomieszczenia klubowe. Czasem jak nie było treningu przychodziłem do sali klubu artystycznego. Nie byłem tam zapisany ale wszyscy mnie znali i nie przeszkadzało im, że przychodzę sobie strasznie nieregularnie. Zazwyczaj brałem kartkę, siadałem na parapecie i rysowałem coś co przyjdzie mi na myśl. Gdy stałem pod drzwiami do pracowni usłyszałem pianino.

Nie pamiętam jak
Nie pamiętam czemu
Leżę tu tej nocy

Co? To… To niemożliwe. Rozejrzałem się. Z lewej. Zabawne, przed moim drugim ja też uciekałem w lewo… Podszedłem do odpowiednich drzwi. Serce boleśnie obijało mi się o żebra. Dawno nie biło tak mocno z nerwów. Odetchnąłem po raz ostatni i wszedłem do sali. Była… pusta. Co tu jest grane? Zatoczyłem duże koło, spojrzałem wszędzie, w każdy zakamarek. Usiadłem na krześle stojącym naprzeciwko pianina. Wyczułem na nim czyjąś obecność. Kojarzyła mi się z ciepłem domowego ogniska. Oczami wyobraźni widziałem pewną postać. Bił od niej blask. Była średniego wzrostu. Miała ciemnobrązowe włosy, które delikatnie falowały. Z pleców wyrastały dwa duże, białe skrzydła. Postać wyglądała niczym anioł. Zastanawiam się… czy to jest właśnie anioł z mojego snu? Skoro jak poczułem czyjąś obecność i pod jej wpływem pojawiło się takie wyobrażenie w mojej głowie… Czy mnie obserwuje?

Siedziałem jeszcze chwilę, mając przed oczami ten obraz. Postanowiłem. Muszę go odnaleźć. Nie wiem jak, nie wiem gdzie. Ale zrobię to.

Epizod 3

Co, jeśli chciałbym z tym skończyć?
Wyśmiać to wszystko prosto w Twoją twarz

Znowu to samo. Czuję ten sam chłód marmurowej podłogi. Towarzyszy mi to samo uczucie. Nie jestem w stanie go opisać. Słyszę piosenkę. Ten sam anielski głos… Podnoszę się na nogi. Bez cienia niepewności przemierzam korytarz. Wiem, gdzie jestem. Obojętnie mijam lustra.

- Dzisiaj chcesz mnie olewać? Robi się coraz zabawniej. – słyszę ten sam mroczny głos. Rozbrzmiewa w całym korytarzu więc nie szukam jego źródła. Pewnie idę przed siebie.

Pełen strachu
Nawet czystego

Moje alter ego jest dzisiaj wyjątkowo spokojne. Przynajmniej na razie. Dziwi mnie to ale nic nie mówię. Wyryty napis zaczął piec. Syknąłem.

- Zaczynasz czuć się tutaj coraz bardziej naturalnie. – zauważa. Chyba chce wybić mnie z rytmu. Kręcę głową z pobłażliwym uśmiechem. Skręcam w lewo i znajduje się w miejscu gdzie nie było luster. Wspomnienie ostatniego spotkania wciąż jest świeże. Kolorowe poświaty powstałe przez padanie blasku księżyca na witraże tańczą na ścianach i dywanach.

Będę tu
Walczył na zawsze

Będę, będę, o to się nie martw. Ale najpierw oczekuję wyjaśnień. Idę przed siebie. Dochodzę do tego miejsca w korytarzu, gdzie po prawej stronie jest jedno jedyne lustro.

- Myślisz, że ta piosenka Cię uratuje? Dobre żarty. – on naprawdę usiłuje wyprowadzić mnie z równowagi. Przystaję i patrzę w tafle szkła. Odnajduje dwa czerwone punkty. Moje odbicie nawija sobie kosmyk włosów na palec. Cały czas nie spuszcza ze mnie wzroku.

- Wyjaśnisz mi o co tutaj chodzi? – pytam rzeczowym tonem i opieram przedramię o ścianę tuż obok srebrnego obramowania lustra. Zdobione. I to z niezłym przepychem.

- Czego nie rozumiesz? – pyta rozbawiony i przechyla głowę w bok.

- Wielu rzeczy. Co to jest za miejsce? Dlaczego mam ślady po ranach na ciele? I jeżeli to się dzieje naprawdę a nie w moim śnie… To dlaczego żyję?

Śmieje się cicho i wychodzi z lustra. Na moje szczęście opuszcza taflę szkła tylko na tyle, żeby sięgnąć ustami do mojego ucha.

- To miejsce to Twoja podświadomość. Nawet nie wiesz ile ciekawych wydarzeń możesz tutaj sobie przypomnieć… - szepcze demonicznym głosem. Patrzy mi prosto w oczy. Jednym spojrzeniem sprawia, że czuję się przytłoczony. Naprawdę taki czasem jestem? Byłem taki te 3 lata temu kiedy… Przymykam oczy i zagryzam wargę. Nie mogę wyjąć tego wspomnienia z najniższej szuflady. Z szuflady myśli, do których nigdy nie chcę wracać.

Podaj mi powód
Dla którego moje serce miałoby dalej bić

- Pytasz dlaczego? To chyba oczywiste. Nie mogę pozwolić Ci umrzeć bo wtedy i ja przestanę istnieć. – odpowiada dalej z twarzą bardzo blisko mojej. Czuję, jakby wokół nie było żadnej przestrzeni. Jakbym dusił się z braku tlenu. Przytłaczające spojrzenie dwóch intensywnie czerwonych tęczówek. Sprawia że mam ochotę uciec. Jednocześnie jestem sparaliżowany, nie mogę się ruszyć.

Ten stopień szaleństwa jest tak bolesny

Jak myślisz, oszalałem już?

- Coś Ci pokażę… Idź przed siebie. – słyszę mroczny szept. Moje alter ego chowa się z powrotem do lustra. Jego obraz znika stamtąd. Widzę teraz siebie bardzo dokładnie. Dostrzegam niewyspaną twarz, trochę zdezorientowane spojrzenie żółtych oczu. Gdzie się podziała moja pewność siebie? Patrzę w przód.

Teraz ciemność rośnie w siłę, zachowaj oddech, to nie koniec

Idę prosto, tak jak mi kazano. Zabawne, że się go słucham. Cień przewija się na ścianach ale gdy chcę zwrócić na niego uwagę znika. Moje alter ego bawi się dzisiaj w kotka i myszkę. Chyba.

Nie mamy szans na zwycięstwo, ale
Nie uciekamy, nie uciekamy.

Idę przed siebie wąskim korytarzem. Podnoszę głowę i pewnie patrzę przed siebie. Korytarz zaprowadza mnie do czegoś w rodzaju holu. Przede mną są jedne drzwi, na lewo kolejne, na prawo inne… Mnóstwo.

- Otwórz te przed Tobą. – słyszę tuż koło ucha. Moje drugie ja materializuje się i patrzy na mnie przenikliwie.

Opowiem ci historie lepszego czasu
W miejscu, które kiedyś znałem.

Biorę głęboki wdech i naciskam klamkę.

- Akira! Bierz tą colę z kuchni i chodź do nas!
Czarnowłosy chłopak wziął butelkę z lodówki. Nagle zakręciło mu się w głowie. Oparł się o blat i zakrył dłonią oczy. Po chwili odzyskał równowagę. Jednak coś się zmieniło. Jego dotychczas żółte oczy zmieniły barwę na intensywną czerwień. Błysnęła w nich chęć mordu. Była to kuchnia jego przyjaciela więc doskonale wiedział co gdzie jest. Dwóch chłopaków czekało na niego w pokoju na piętrze. Rozsunął szufladę i wyjął z niej najostrzejszy nóż. W ostrzu odbiło się światło księżyca. Uśmiechnął się szeroko oraz psychopatycznie, ukazując całe swoje uzębienie. Z butelką napoju w lewej dłoni i nożem w prawej ruszył po schodach na górę.

Cały pokój nastolatka przyozdobiły krwawe plamy. Akira stał na środku pokoju i śmiejąc się głośno oglądał swoje dzieło. W dwóch intensywnie czerwonych tęczówkach błyszczało światło księżyca. Ściany o barwie pastelowej zieleni pokrywały krwawe napisy. Na ziemi leżały dwa ciała. Ich identyfikacja była możliwa tylko przez badanie DNA włosów albo paznokci. Twarze dwóch gimnazjalistów było zmasakrowane, niemożliwe do rozpoznania. Jedno miało oderwane wszystkie kończyny a drugie otwarty cały tors. W akcie kreatywności chłopak związał kokardę z jelit przyjaciela. Przeczesał włosy, brudząc żółte końcówki krwią. Podrzucił nóż i zręcznie złapał go za rękojeść. Zamyślił się na chwilę po czym upuścił broń. Czubek wbił się w oczodół jednej głowy.

Zatrzaskuję drzwi i cofam się kilka kroków. To wyglądało, jakbym przyglądał się wszystkiemu z boku. Przyglądałem się samemu sobie sprzed 3 lat. Kiedy władzę nad moim umysłem przejął on. Moje alter ego. Nie mogę w to uwierzyć. Byłem taki? Kręcę głową z niedowierzaniem.

Wszystko przez ciebie
Wierzę w anioły

Czuję na sobie przewiercające na wylot spojrzenie czerwonych oczu. Moja noga mimowolnie drży. Całe moje ciało chce uciekać. Robię kilka kroków w bok. Zaczynam biec. Dopada mnie prawie natychmiast. Upadam plecami do podłogi. Tak jak za pierwszym razem. Jednak teraz otoczenie jest nieco inne. Sufit jest niżej a pochodnie stale palą się ciepłym, pomarańczowym płomieniem.

- Po co to robisz? – pytam gdy czuje płytkie draśnięcie pazurem po policzku.

- Po co pytasz? Po co Cię ranię? Bo… - urywa na chwilę, otwierając szeroko oczy. – To mi sprawia radość.

Czuję jak wbija mi katanę w ramię. Przechodzi przez całą jego szerokość aby przytwierdzić mnie do podłogi. Krzyczę. Ten wrzask, pełen bólu i cierpienia wypełnia moje uszy jeszcze długo. Zagryzam wargę. Moje drugie ja uważnie obserwuje każdy mój gest, nawet ten najmniejszy.

Po prostu chcę cię ocalić kiedy jeszcze jest coś do ocalenia

Chcesz mnie ocalić? To chodź tutaj. Chodź i pomóż mi uciec. Od samego siebie. Bo właśnie siebie się boję, przed sobą tak desperacko chcę uciec. Chłopak mówi dalej i zaczyna rozpinać moją koszulę od mundurka.

- Po co mi to wszystko? Bo chcę przejąć nad Tobą kontrolę. Powoli, lecz systematycznie będę przejmował Twoje ciało. Tak jak to mi się udało 3 lata temu. - rozpina ostatni guzik i patrzy na mój brzuch. - Zostawiam Ci moje wczorajsze dzieło jako dowód, że to nie jest sen. Co by tu dzisiaj zrobić... - przechyla głowę w prawo. Ogląda każdy fragment mojego odsłoniętego ciała. Przesuwa palcami po mięśniach. Z zafascynowaniem ogląda jak pod wpływem jego zimnego dotyku na mojej klatce piersiowej tworzy się gęsia skórka. Nagle, w przeciągu ułamka sekundy chwyta za katanę. Posoka bryzga. Kilka kropel upada na moją twarz. Gdy ogląda ostrze jestem w stanie zobaczyć swoje odbicie. Rozszerzone ze strachu żółte oczy. Mimo wszystko intensywne. Czarne, roztargane włosy. Czerwone końcówki zlepione krwią. Kilka jej smug spływa po policzkach, jakby imitując łzy. Poczerwieniałe od zagryzania wargi. Przenoszę spojrzenie na moje alter ego. Dalej ogląda katanę. Z każdą chwilą uśmiecha się coraz szerzej. Przykłada ostrze w poprzek mojego torsu. Tworzy dość głębokie nacięcie. Jakby chciał obrać mnie ze skóry. Niczym owoc. Nie chcę krzyczeć, jednak gdy ostrze oraz moje żebra dzieli kilkanaście milimetrów, nie daje rady. Moje drugie ja uśmiecha się tak szeroko jak człowiek nie potrafi. Fizycznie nie jest w stanie.

Nigdy przenigdy nie odejdę

Gdy chłopak przykłada katanę do drugiej strony mojej klatki piersiowej nagle po prostu tracę świadomość. Powieki same opadają a ja nie mam siły utrzymać ich podniesionych. Zasypiam. Ostatnie co udaje mi się dostrzec to trochę zdenerwowane spojrzenie.

Epizod 4

Otworzyłem oczy zszokowany. Szybko zerwałem się do siadu. Cholera, jak boli! Zdusiłem w sobie krzyk i oparłem dłonie o materac za sobą. Uważnie przyjrzałem się sobie. Długa, czerwona linia biegła od lewego obojczyka aż do pępka. Zakryłem oczy przedramieniem. Nic nie rozumiem. Wcześniejsze rany znikały. A ta złagodniała. Czyżby moje alter ego się zagalopowało i zrobiło coś, czego nie jest w stanie do końca cofnąć? Z ogromnym trudem wstałem po koszulkę. Mama nie może tego zobaczyć. Do tego ten napis jest dalej. Zakryłem się pościelą i leżałem tak, gapiąc się bez celu w sufit. Spojrzałem na zegarek. I tak już nie zdążę, nie ma się co spieszyć. Ale miałem oddać projekt, cholera! No nic, pójdę tylko po to. Drzwi do pokoju otworzyły się.

- Akira, wstawaj, musisz iść do szkoły.

- Mamo, nie dam rady. Dzisiaj nie idę.

Rany zapiekły. Zdusiłem w sobie kolejny krzyk.

- No dobrze. - powiedziała po chwili milczenia. - Jak zechcesz to zejdź na śniadanie. - dodała i wyszła. Spojrzałem na zegarek w telefonie. Dobra, jak mam oddać ten projekt to trzeba wstać. Czarno to widzę. Powoli stanąłem na nogi. Zabolało. Potwornie zabolało. Pokonując samego siebie wziąłem ubrania i dotarłem do łazienki. Wszystko robiłem wyjątkowo ostrożnie. Jak nie ja. Doprowadziłem się do stanu używalności i zjadłem śniadanie. Chciałem wyjść z domu ale nie dałbym rady. Po mieszkaniu chodziłem zgięty w pół.

- Mamo, zrobisz coś dla mnie? Nie dam rady się ruszyć.

- Widzę właśnie.

- Zaniesiesz mój projekt do szkoły?

Kobieta pokręciła głową z pobłażliwym uśmiechem. Wzięła plik kartek i wyszła.

Niedługo potem rozległo się pukanie do drzwi. Gdy udało mi się do nich dojść, pociągnąłem za klamkę i zdziwiony patrzyłem na chłopaka w progu. Był średniego wzrostu. Poprawił roztargane ciemnobrązowe włosy. Dwie duże, granatowe tęczówki patrzyły prosto na niego. Miał delikatne rysy twarzy.  Jak anioł...

- Przepraszam, kim jesteś? - zapytałem zdezorientowany. Miał mundurek mojej szkoły.

- Dalej nie pamiętasz wszystkich z klasy? - zaśmiał się lekko. Wyglądał uroczo z zamkniętymi oczami, wargami ułożonymi w delikatny uśmiech i dłonią przy ustach. - Jestem Shin.

- Akira. - odpowiedziałem głupio.

- Wiem, wiem. Hitoshi chciał przyjść ale coś mu wypadło więc poprosił o to mnie. Nie było Cię dzisiaj. To trochę dziwne.

- Długa historia. Wejdź.

Przesunąłem się żeby zrobić chłopakowi miejsce. Rana znów dała o sobie znać. Zignorowałem ból niemal całkowicie. Zająłem się nalewaniem soku i szukaniem ciasteczek. Gdy już je odnalazłem poszliśmy do salonu. Shin sprawnie podał mi wszystkie lekcje a potem opowiadał co się ciekawego działo. W jego towarzystwie czułem się bardzo naturalnie. Jednocześnie wyczuwałem dziwną aurę od szatyna. Znajomą.

- Akira, stało się coś? - zapytał chłopak, przyglądając się uważnie mojej twarzy. Nie zauważyłem kiedy przestał opowiadać. Dopiero zdałem sobie sprawę że przez ten czas ciągle gapiłem się na jego usta.

- Nie, wszystko w porządku. - odpowiedziałem zakłopotany i wbiłem wzrok w dywan. Cholera, działał na mnie. Shin zaśmiał się głośno i serdecznie po czym przysunął się i oparł głowę na moim ramieniu.

- Shin? - zapytałem szeptem

- Ciiii... - uciszył mnie, przymykając oczy. Skąd znam tą aurę? Jest taka ciepła... Do tego jego głos. Miękki, głęboki, dający nadzieję na lepsze jutro. Odchyliłem głowę do tylu i zamknąłem oczy. Nie bałem się bycia rozluźnionym w jego towarzystwie.

- Będę już iść. – powiedział Shin po chwili takiego siedzenia. Pochylił się nade mną. Delikatnie  musnął moje usta swoimi i wyszedł, zamykając drzwi tak cicho, że ledwo to usłyszałem. Chciałem wstać z kanapy i pobiec za nim. Ból błyskawicznie wybił mi to z głowy. Ten chłopak… kogoś mi przypominał. Ukryłem twarz w dłoniach. Cholera.

Epizod 5

Przypomina mi to grę. Grę, w której zapisuję się gdzie skończyłeś ostatnio. Dlaczego? Otwieram oczy i pierwsze co widzę to pochodnie. Oświetlają korytarz pomarańczowym płomieniem. Następnie zauważam plamy krwi na dywanie. Mojej krwi. Wstaję na nogi. Czyżby moje drugie ja nie wiedziało, że już tutaj jestem? Skoro jest po części mną to powinno. Ale zresztą, co mnie to obchodzi. Rozglądam się. Drzwi, mnóstwo drzwi. Jestem ciekaw jakie wspomnienia kryją się za nimi. Wiem, co jest za jednymi. Ale chyba wolałbym nie. Chwilę się waham. Wybieram drzwi z jasnego drewna. Mają kilka ciemnych elementów. Ciągnę za klamkę.

Żółtooki gimnazjalista wchodzi do szatni. Teraz jego klasa będzie miała wychowanie fizyczne. Gdy się przebierali zauważył siniaki u swojego dobrego kolegi. Podszedł do chłopaka i położył rękę na jego ramieniu.

- Zostań po w-f dobra? - rzucił Akira. Czarnowłosy spojrzał na przyjaciela smutnymi, fioletowymi oczami. Chciał się uśmiechnąć ale coś mu nie wyszło. Skinął głową.

Po lekcji niby przebierali się w normalnym tempie. Jednak po chwili tylko oni zostali w szatni. Akira spojrzał na przyjaciela.

- Powiesz mi coś? - zapytał, podchodząc do bruneta. Chłopak zamilkł i spuścił głowę.

- Ichiro do cholery! Przecież widzę! - krzyknął żółtooki i uderzył pięścią w szafkę. Zreflektował się i mieląc w ustach kolejne przekleństwo poczekał chwilę aż jego emocje się uspokoją. - Znowu ojciec? - zapytał szeptem. Raz, jak siedział u przyjaciela jego tata zawołał go na chwilę. Wrócił z kilkoma siniakami na rękach, które usilnie starał się ukryć.

- Taa... - mruknął cicho. Wyminął Akirę i wziął swoją torbę.

- Zamierzasz to przemilczeć? Tak po prostu?

- Już niedługo będzie lepiej wiesz? Matka chcę rozwodu. - powiedział Ichiro i wyszedł z szatni.

Kolejnego dnia wychowawca ogłosił, że Ichiro nie żyję. Ojciec zatłukł go na śmierć.

Zamykam drzwi. Nie chcę sobie tego przypominać. Bo mogłem zareagować wcześniej. Chcę zrobić kilka kroków w bok do kolejnych drzwi lecz ktoś trzymał mój nadgarstek.

- Chciałem przejąć nad Tobą kontrolę już wtedy. Ale podświadomie się stawiałeś. Pamiętasz jak miałeś dziwne sny w tamtym okresie? Próbowałem. Ale coś nie wyszło. – pokręcił głową z niezadowoleniem. Jednym mocnym gestem powalił mnie na podłogę. Szybko poradził sobie z moją koszulką.

- Siły tego idioty się kończą. – mruczy pod nosem i ogląda podłużną ranę z wczoraj. Nie rozumiem. Kto jest tym idiotą?

Oddaje wszystko Tobie

Aż nie upadnę

Piosenka. Czyli dalej tutaj jest. Mój anioł tutaj jest. Odzyskuję trochę sił. Nie chcę dalej przeżywać tego samego bólu. Wyrywam się, chcę go z siebie  zrzucić i uciec. Szybko tłumi moją małą próbę buntu. Wbija mi katanę w to samo ramię co wczoraj. Dokładnie w taki sam sposób. Jakby zapamiętał gdzie ta rana była.

Po drodze straciłem tak wiele

Krzyczę. Nie chcę, ale przegrywam z samym sobą. Po raz kolejny. Łzy bólu spływają po moich policzkach. Mam dość. Nic z tego nie rozumiem.

- Już mniej widać… Co Ty na to, żebym to poprawił? – przekrzywia głowę i bez ostrzeżenia wbija pazur. Zaczyna kreślić te same linię od nowa. Staram się nie krzyczeć. Wychodzi mi to dopóki nie musi robić zakrętów. Kiedy skończył przekrzywił głowę i obejrzał swoje odnowione dzieło.

- Nie mogę sobie pozwalać na wiele bo zginiesz ale... - urywa zamyślony. Wyciąga nóż. Widzę na nim plamy zaschniętej krwi. Mojej krwi. Kilka pochodni gaśnie. W korytarzu panuje półmrok. Ciepłe światło płomieni odbija się w ostrzu. Moje alter ego rozsiada się wygodnie na moich biodrach i trzymając lewą dłoń na karku, przechyla głowę na obie strony. Jakby przygotowywał się do długiej pracy.
- Zaczynamy. - szepcze złowieszczo. Powoli, niespiesznie zagłębia kawałek ostrza w skórze pod prawym obojczykiem. Ciągnie kilkucentymetrową linię. Odrywa nóż, wbija kilka milimetrów niżej i z lewej strony. Tworzy kolejną, krótką linię. Nie wiem ile już minęło. Może minuta, może godzina. Ale jest to jeden z najgorszych momentów w całym moim życiu.

W strachu i bólu, załamany i oczekujący

Powolność i dokładność z jaką wykonuje każde nacięcie sprawia, że wariuję. Krzyczę z bólu, staram się wyrwać. Tymi próbami tylko powiększam ranę w ramieniu.

Jestem tylko odłamkiem

Moje alter ego powoli kończy. Stwierdzam to tylko po tym, że nie czuję zbyt wielu fragmentów na klatce piersiowej, które byłyby pozbawione ran. W jego czerwonych oczach widać psychopatyczne przebłyski. Ze stanowczo za szerokim uśmiechem robi ostatnią linię. Lekko się podnosi. Dokładnie ogląda swoje dzieło. Wszystkie linie ułożyły się w trochę zniekształconą bramę wjazdową rodem z jakiegoś  filmu utrzymanego w gotyckim klimacie. Ledwo utrzymuję przytomność. Patrzę jak chłopak nawija na palec czarne pasmo z żółtymi końcówkami. Jednak oczy coraz bardziej mi się zamykają.

I kiedy zapadam w kolejny bolesny sen

Nagle coś błysnęło. Białe światło. Jasny punkt pojawił się za plecami mojego oprawcy. Zobaczyłem granatowe oczy. Kolor sztormu na morzu.

Rozpaczający głos, który ciągle słyszę rozbrzmiewa echem

Blask mnie oślepia.

Chcę otworzyć oczy i usiąść. Jednak czyjeś ciepłe dłonie aktualnie spoczywają na moim lewym ramieniu. Czuję jak ogromne pokłady energii przedostają się do rany zadanej przez katanę. Po dłuższej chwili nie ma po niej śladu. Jakby nigdy jej tam nie było. Kto to? Kto mi tak pomaga? Pragnę unieść powieki, jednak są one tak ciężkie... I jest mi tak przyjemnie... Nagle słyszę łoskot. Odgłos ciała upadającego na podłogę. Potem kilka niewyraźnych słów. Zasypiam.

Epizod 6

Auć. Jakbym mógł to zabiłbym gnoja.

Pierwsza myśl po przebudzeniu. Teraz, zawiązując krawat chciałem wrócić do łóżka. Jeszcze ciepła pościel... Skarciłem siebie w myślach. Dzisiaj trzeba iść. Ignorując ogromny ból przez wyryte 4 duże litery zachodzę do szkoły.
Dzień mija spokojnie. Plan na piątek jest raczej do zniesienia. Na wszystkich lekcjach mój wzrok cały czas kierował się do pewnego chłopaka siedzącego pod oknem. Jego ciemnobrązowe włosy lśniły we wczesnojesiennym słońcu. Granatowe oczy spoglądały na tablice. Robił notatki. Widać było, że jest czymś zmęczony. Na przerwie przed ostatnią lekcją podszedł do mnie.
- Yo, Akira. Masz dzisiaj czas?
- Kiedy?
- Po szkole. Może być i od razu. Chciałbym z Tobą porozmawiać.
- Okej. Gdzie się spotykamy?
- Gdzie Ci pasuje.
- Nikogo nie ma dzisiaj u mnie...będziemy mogli spokojnie porozmawiać.
- Okej. Będę czekał przy bramie szkoły.
Zadzwonił dzwonek. Shin wrócił na swoje miejsce a ja siedziałem zamyślony przez całą biologię.

Z dwoma kubkami gorącej herbaty i opakowaniem ciastek weszliśmy do mojego pokoju. Usiadłem na łóżku, klepiąc miejsce obok siebie. Położyłem się w poprzek łóżka. Wszystko mnie bolało. Zmieliłem w ustach kilka siarczystych przekleństw i wbiłem spojrzenie w sufit.

- O czym chciałeś porozmawiać? – spytałem, chcąc wrócić do siadu. Jednak szatyn skutecznie mi to uniemożliwiał. Oparł swoje dłonie po obu stronach mojego ciała. Chwilę potem znów leżałem na łóżku a on zawisł nade mną, patrząc mi w oczy. Głębia jego granatowych tęczówek zdawała się mnie pochłaniać. Jak wzburzone morze. Oparł swoje czoło o moje.  

- Wierzę w anioły... - zaśpiewał powoli. Patrzyłem na niego z lekko otwartymi ustami. Niemożliwe. Niemożliwe. Niemożliwe. Ale... Jeżeli by jak było, jeżeli on jest aniołem... Wszystko by się zgadzało. Ta aura, ten głos... W mojej głowie pojawiło się wyobrażenie sprzed kilku dni. Średni wzrost, ciemnobrązowe oczy. Pasuje.

- Jak... Jak to...? - zdołałem wydukać. Nie rozumiałem tego.

Niepewnie musnął moje usta. Delikatnie i subtelnie. Prawie niezauważalnie. Gdy nie dostrzegł oporu z mojej strony, całował mnie odważniej i bardziej zdecydowanie. Lekko przygryzł moją wargę, domagając się dostępu. Tracił mój język swoim, zapraszając do wspólnej zabawy. Przez cały ten czas nie pozostawałem mu bierny. Na samym początku zastanawiałem się kiedy mama wróci ale ta myśl szybko zniknęła. Oderwaliśmy się od siebie aby zaczerpnąć tchu. To trochę dziwne prawda? Znany się bliżej dopiero od kilku dni a już się całujemy. Chociaż.... Czy aby na pewno od wtedy? Moje rozmyślania przerwał dotyk na ranach. Syknąłem przez ten niespodziewany gest prosto do ucha Shina. Spojrzałem na niego.
- Przepraszam. - szepnął cicho i zabrał rękę spod mojej bluzki.
- Za co? - byłem nieźle zdezorientowany. Całą tą sytuacją.
- Aghr... - chłopak usiadł obok i przeczesał włosy. - Mam umowę z Twoim alter ego. Kiedyś, bardzo dawno temu pomógł mi. Teraz, żeby to odpracować... - odchrząknął i zmienił ton. - "Musisz leczyć moje co ciekawsze ofiary. Żeby nie umarły za wcześnie." - Shin wykrzywił twarz w okropnym grymasie. Naśladowanie drugiego mnie wyszło mu prawie idealnie.  Dalej kilka rzeczy mi się gmatwało.

- Czyli że… - zacząłem powoli. – Ty i ten anioł co śpiewa to… jedna osoba?

Spojrzałem na jego twarz. Nie musiał mi nic odpowiadać. Widziałem w jego oczach, że dobrze myślę. Westchnąłem ciężko i oparłem czoło o zagłębienie w jego szyi.

- Przepraszam. – szepnął ponownie.

- Za co? – pytam cicho, zmęczony przymykając oczy.

- Moje siły się kończą… i przez to nie byłem w stanie Cię uleczyć w całości. Przeze mnie cierpisz.

Zerwałem się nagle przez co chłopak się wzdrygnął. Chyba jednak zrobiłem to bardziej gwałtownie niż myślałem, bo na chwilę nic nie widziałem. Upadłem na szatyna, popychając go tym samym na materac. Oparłem dłonie po obu stronach jego twarzy i spojrzałem mu prosto w oczy.

- Gdyby nie Ty, umarłbym już pierwszej nocy. A tak przeżyłem już trzy. Dlatego nie przepraszaj. – czułem, że mam niezbyt miły i zachęcający wyraz twarzy. Skarciłem siebie w myślach i uśmiechnąłem się lekko. – Baka… - szepnąłem rozczulony widząc jego lekko wzruszone spojrzenie. Odgarnąłem pasmo ciemnobrązowych włosów. Chłopak przytulił się do mnie.

- Nie wyglądasz dobrze. – mruknąłem z nosem w jego włosach. Miały delikatny zapach świeżych kwiatów.

- Oj tam, daje radę. – szepnął przymykając oczy. – Jestem tylko trochę zmęczony. Będę się zbierał, jeszcze Ci tutaj zasnę. – dodał z lekkim uśmiechem. Chciał wydostać się spode mnie, jednak złapałem go za nadgarstek. Jednym zwinnym gestem zamieniłem nas miejscami i przytuliłem go do siebie.

- Akira…?

- Cicho. Jeżeli chcesz to śpij.  

- Dziękuje. – szepnął prawie niedosłyszalnie. – Coś Ci jeszcze powiem. Łączy was serce. Jeżeli ktoś ugodzi Twoje alter ego w serce, wtedy i Ty umrzesz. I w drugą stronę. – dodał na koniec. Chwilę potem spał spokojnym i głębokim snem. Niesamowite.  To wszystko… niezrozumiałe ale w pewien sposób mnie cieszy. Odnalazłem osobę, która wie co się dzieję i jest obok mnie. Wspierał mnie a ja nawet o tym nie wiedziałem. Mimo bólu i pieczenia ran czułem przyjemne ciepło, w miejscach gdzie nasze ciała się stykały. Jedną ręką obejmowałem chłopaka w pasie. Palcami drugiej dotknąłem swoich ust. Dalej palił żywym ogniem. Westchnąłem ciężko. Czułem gorąco na twarzy. Chyba się zakochałem.

Epizod 7

Ten sam korytarz co na początku. Mrok. Księżyc jest w kształcie litery C – pełnia już była. Świeci słabszym blaskiem. Odbija się w lustrach. Mijam je obojętnie. Pamiętam gdzie mam iść.

Kiedy widzę posiniaczenie czuję przeszłość, dzielę rany

Uśmiecham się lekko do samego siebie. Jest tutaj, jest ze mną. Dopiero spostrzegłem, że zawsze, mimo tej ciemności czułem odrobinkę ciepła. Dalej mogę ją wyczuć. To chyba dobrze. Mijam plamy krwi na ścianie i dywanie. Na samo wspomnienie napis na brzuchu zaczyna niemiłosiernie piec. Kulę się na chwilę.

Nie jestem wystarczająco silny, by trzymać się z daleka

Zagryzam wargę i wstaję. Stawiam kroki dalej. Czuję, że niektóre rany się otwierają. Ignoruję to, idę dalej przed siebie. Otoczenie się zmienia. Witraże w oknach są dalej. Ściany pokrywa czerwona farba. Wszystko wydaje się… cieplejsze. Milsze dla oka.

Kiedy świt wydaje się tak daleko

Jednak dalej jest tutaj ciemno. Wszystko spowite zimnym półmrokiem. Coś przebiega przed moimi oczami. Gwałtownie staje. Rozglądam się. Zauważam żółte końcówki. Uśmiecham się lekko. Wiem co mnie czeka ale... Chyba jest mi łatwiej. Czuje chwyt z tyłu. Wykręca mi nadgarstek i powala na podłogę. Nie staram się uciec.

- Robi się nudno. - warczy przez zaciśnięte kły. Parskam śmiechem. Chłopak tnie moją koszulkę według własnych upodobań. Gdy pozostały z niej tylko strzępki, chwyta je i rzuca za siebie. Z szerokim uśmiechem przygląda się mojej klatce piersiowej. Z wyjątkiem wielkiego. P.A.S.T. na brzuchu nie ma tam już nic. Wszystko zniknęło. W czerwonych oczach dostrzegam rozbawiony błysk. Śmieje się głośno do swojej wizji.

Tak jak więzień w celi

- No tak, jesteś mną. Więc to oczywiste że będziesz tworzył jakieś obrazki. - stwierdzam i wykrzywiam twarz. Rozcina mi policzek pazurem.

- Nie rób takiej miny. Brzydko wyglądasz. Moja ofiara na krzyczeć z cierpienia a nie stroić jakieś głupie miny! - wbija ostrze głęboko, tuż nad wyrytym napisem. Osiągnął cel. Próbowałem nie wrzeszczeć. Naprawdę próbowałem. Ale jak, kiedy poczułem ostrze niedaleko przepony? Pluję krwią.

Cały czas marzę, że będziesz ze mną

Śmieje się psychopatycznie i minimalnie podnosi ostrze. Nie chce mi jeszcze rozcinać organów. Prycham w myślach. Przesuwa nóż wyżej. Kreśli jakieś kółka, linie… Głębiej niż ostatnio. Chyba traci kontrolę.

A oni mówią, że bohater może nas uratować.

Jego głos słabnie. Przeraża mnie to. Już wcześniej wydawał mi się podejrzanie słaby. A co jeśli…? Odpycham od siebie złe myśli. Nie chcę ich. Ale one wracają. Cały czas.

- Zamilkłeś. – zauważa moje alter ego, przekrzywiając głowę w prawo. Coś mu strzeliło w karku. Wbija nóż w bok. Brakuje kilku centymetrów żeby przebić płuco. Pieprzony sadysta. Wszystko robi z ogromną precyzją.

Słyszę bicie twego serca

Jest coraz dalej. Nie odchodź. Nie umieraj. Nie zostawiaj mnie. Pianino cichnie. Przez chwilę nie słychać nic. Moje drugie ja zamarło w bezruchu.

Wierzyłem, że nadejdzie dzień, gdy mój dotyk wystarczy by zabrać cały ból. Zostań ze mną. Nie pozwól mi odejść. Bo ja nie potrafię być bez Ciebie. Po prostu zostań ze mną. I trzymaj mnie mocno.

Cichy, słaby szept. Słowa wypowiedziane ostatkiem sił. Odszedł. Umarł. Zostawił mnie. Ale… czeka na mnie. Dał mi wskazówkę. W czerwonych tęczówkach dostrzegłem niezrozumienie. Nie pojął. Wiedziałem. Śmieję się histerycznie. Po chwili przechodzi to w szloch.

- Ktoś tu się rozkleja… - kpi ze mnie. – To tylko jeden, głupi idiota. Znajdzie się inny. – zamyśla się na chwilę. Chyba myśli o konsekwencjach tego wszystkiego. Nie wiem, średnio mnie to obchodzi. Ważne, że stracił czujność. Ignoruję ogromny ból i jednym, szybkim ruchem zwalam go z siebie. Zrywam się na nogi i biegnę. Widzę jedyne drzwi. Klamka otoczona jest przez jasną poświatę. Bez zastanowienia otwieram je. Wszystko jest tam białe. Na środku stoi stolik z ciemnego drewna. Na czerwonej poduszce połyskuje srebrny nóż. Biorę go w dłoń. Pasuje idealnie. Wychodzę z pomieszczenia. Przez chwilę nic nie widzę. Gdy moje oczy przyzwyczajają się do ciemności zauważam przerażająco czerwone tęczówki. Dostrzegam w nich zdenerwowanie. Zamyka drzwi i pcha mnie na nie. Źle ująłem, to jest wściekłość. Nie wie, że trzymam nóż. Gdy chce przystawić mi ostrze do szyi unoszę swoją broń na wysokość serca. Przysuwa się jeszcze bliżej mojego ciała, co jest ogromnym błędem.

- C...co? – wykrztusza zszokowany i patrzy na powiększającą się plamę czerwieni. Upada na dywan. Zabiłem go. Nie, zabiłem siebie. Pluję krwią. Ostatkiem sił otwieram te same drzwi. W pomieszczeniu czuję jego obecność. Czuję delikatny zapach świeżych kwiatów.

- Idę do Ciebie… trzymam Cię… - szepcze i upadam. Na ustach mam uśmiech.

Epilog

- Akira, wróciłam! – krzyczy wesoło kobieta. Wchodzi na górę i otwiera drzwi od pokoju syna. Zauważa go na łóżku, przytulonego z jakiś chłopakiem. Chciała wyjść, żeby im nie przeszkadzać. Jednak dostrzegła plamy czerwieni na pościeli. Podeszła. Jej syn był cały zakrwawiony a chłopak obok niego miał siną skórę i bardzo podkrążone oczy.

- C… co? – jej łzy spływają na twarz obu chłopców.

Ishihara Shin, 17 lat, zmarły przez przemęczenie.

Mishima Akira, 17 lat, zmarły przez rany cięte.

Do piosenki Shina użyłam przetłumaczonych tekstów piosenek:

Simple Plan – Untitled

Evanescence - My Immortal

Breaking Benjamin - Dear Agony

Ryandan - Tears of an Angel

Hollywood Undead – Bullet

30 Seconds to Mars - Attack

Aimer - Rokutousei no Yoru

30 Seconds to Mars – The Kill
Breaking Benjamin – Unknown Soldier

One ok Rock – The Beginning
Breaking Benjamin – I Will Not Bow

Rise Against – Behind Closed Doors
Rise Against – Prayer of the Refugee
Rise Against – The Good Left Undone
Rise Against – Savior

Lydia – Hospital

Red – Already Over, Pt. 2

Red – Pieces

Linkin Park - In My Remains

Linkin Park – Castle of Glass

Nano – Histery

Shinedown – Bully

Apocalypitca – Not Strong Enough

Ashes Remain – Right Here

Celldweller – So Long Sentiment

Nickelback – Far away

Nickelback – Hero

Poets if the Fall – Sleep

Danity Kane - Stay with me