Attakai warai

Witam Was~ Ufff, wyrobiłam się. Za jakieś 20 minut wychodzę na urodziny ale zdążyłam jeszcze wejść na blogera. 
Nie jestem zadowolona z zakończenia. Coś mi nie pasuje. No ale trudno, jest jak jest. Nie mam już siły tego przeprawiać, kombinować i Bóg jeden wie, co jeszcze z tym robić. 
Zamówiłam dla koleżanki Alicję w Krainie Serc. Jaram się Borysem *o* 
Oh shit, muszę się w końcu zacząć szykować *przewala wszystko na biurku w poszukiwaniu tuszu do rzęs*
Mi-ha-ru~ to dla Ciebie ♥ Mam nadzieję, że popływasz sobie w tęczy :3 Tak przy okazji - jak dzisiaj kartkowałam słownik to zobaczyłam, że Twój nick oznacza: "pilnować, czuwać" ;3
[EDIT]
Jestem ogarniętym człowiekiem >.< Dopiero zauważyłam, że nie dodałam linków do utworków... Kto co lubi - można słuchać z Rainy Mood'em :3

Promienie wrześniowego słońca wpadały do wielkiej sali na parterze okazałej szkoły. Znudzony chłopak przeczesał dłonią blond włosy. Ziewnął przeciągle.

- Tak samo jak rok temu. Nawet mówki nie zmienił. – mruknął, wsadzając ręce do kieszeni.

- Rozejdźcie się do swoich klas. – usłyszał. Z głośnym westchnieniem ulgi skierował się do wyjścia. Zobaczył znajomą twarz.

- Akira! – zakrzyknął wesoło, wieszając się na jego ramieniu. – Hej, Haruki. – zwrócił się do chłopaka idącego obok. Kosmyki brązowych włosów niesfornie układały się mu na głowie. Ciepłe promienie odbijały się w miodowych oczach, nadając im jeszcze większą głębię. Był nieco niższy od blondyna. Zielone spodnie w kratkę podkreślały długie i zgrabne nogi. Na niebieskiej koszuli odznaczał się krawat z takiego samego materiału. W ręku trzymał - również zieloną - marynarkę.

- Hej, Shin. – przywitał się serdecznie.

- Co tam u was po wakacjach? – zapytał blondyn dalej uczepiony ramienia kolegi.

- Stary, najlepsza impreza jaką przeżyłem! – czarnowłosy opowiadał przez całą drogę do klasy. Zielonooki rozglądał się po szkole. Wyglądała dokładnie tak samo jak ją zapamiętał gdy wyjeżdżał na przerwę wakacyjną. Miała parter oraz dwa pietra. Najniższą kondygnację zajmowały wszystkie gabinety oraz szatnia. Odchodził od niej krótki korytarz prowadzący do dużej sali gimnastycznej. Pierwsze piętro zostało w całości poświęcone na sale lekcyjne. Na samej górze swoje pokoje miały różne kluby. Zarówno lekko niebieska podłoga jak i białe ściany były czyste. Okna ukazywały boiska do przeróżnych sportów. Wszystko otaczały wciąż zielone drzewa. Po raz kolejny blondyn westchnął i cała trójka zajęła swoje miejsca w ławkach. Nauczyciel stojący przy swoim biurku uciszył rozgadanych uczniów. Szybko i sprawnie streścił jak będzie wyglądał ten rok szkolny.

- Zbyt wiele się nie pozmieniało… - mruknął Haruki do siebie. Zaczynał drugi rok w tej szkole. Siedział w ostatniej ławce w drugim rzędzie od okna. Bawił się długopisem. W pewnym momencie przedmiot cicho upadł na ławkę. Westchnął i podpierając brodę o wnętrze dłoni spojrzał w bok. Zatrzymał się na ławce po jego lewej stronie. Wiatr wpadający przez otwarte okno zatańczył w blond włosach. Przymknięte powieki prawie całkowicie przykrywały zielone oczy. Poluzowany krawat sprawiał, że kołnierz koszuli od mundurka odsłonił fragment zgrabnej szyi. Długimi palcami wystukiwał jakiś rytm. Bezdźwięcznie uderzał o blat ławki.

- "Jakby grał na pianinie…" – przemknęło mu przez myśl. – "Czekaj, zaraz, wróć! O czym ja myślę?! Zresztą to niemożliwe…" – potrząsnął głową tak mocno, że końcówki brązowych włosów uderzyły go w czoło.

Nikt nie zauważył kiedy zaczął się październik. Liście w przeróżnych, ciepłych odcieniach szumiały na chłodnym wietrze. Brązowowłosy stał niedaleko okna. Był zdenerwowany. Zacisnął dłonie w pięść, jednak po chwili znowu je rozluźnił. Oparł rozgrzane czoło o szybę. Odetchnął głęboko, chcąc uspokoić myśli. Całkowicie odciął się od otoczenia. Nie słyszał hałasu jaki robili koledzy z jego klasy. Nagle poczuł, jak czyjaś dłoń targa mu włosy.

- Głowa do góry. – powiedział blondyn z szerokim uśmiechem.

- Gdyby to było takie proste... – mruknął bardziej do siebie niż do Shia.

- Aż tak źle? – spytał ciszej, patrząc prosto w miodowe oczy. Poklepał chłopaka po ramieniu i prawie szeptem rzucił – Chcesz o tym pogadać?

Wyrwał z zeszytu kawałek kartki i coś na niej napisał. Wcisnął ją zszokowanemu brązowowłosemu i uśmiechnął się tajemniczo. Usiadł na swoim miejscu i jakby nigdy nic przygotował się do kolejnych zajęć. Haruki opadł na swoje krzesło. Dyskretnie rozwinął karteczkę. Znajdował się na niej numer blondyna. Bez zastanowienia przepisał go do swojego telefonu. Gdy przekładał zeszyty na blat upadła jedna kartka. Pospiesznie przejrzał zapisane na niej nuty. Utwór był niedokończony. Westchnął i schował papier.

- Jeszcze tylko matma… - jęknął cicho. Chciał skończyć dzisiejsze lekcje jak najszybciej i pójść piętro wyżej. Dotknąć tak znanych klawiszy pianina… Poczuł na sobie czyjś wzrok. Kątem oka spojrzał w lewo. Para intensywnie zielonych oczu patrzyła się prosto na niego. Wymianę spojrzeń przerwało wejście nauczyciela od matematyki.

Lekcja strasznie się dłużyła. Gdy w końcu rozbrzmiał dzwonek brązowowłosy poderwał się z ławki, w pośpiechu spakował książki i wyszedł z klasy. Poszedł schodami piętro wyżej. Przeszedł cały korytarz, zatrzymując się przed ostatnimi drzwiami. Pchnął je lekko. Jego oczom ukazał się stary pokój klubu muzycznego. Drewniane szafki byty pełne różnych książek, starych utworów, kaset i płyt, dyplomów z konkursów. Pod ścianą stały puste stojaki. Przed oczami chłopaka stanął obraz z czasów działalności klubu. Czarne futerały na instrumenty opierały się o ścianę. Podekscytowana garstka uczniów uzgadnia właśnie szczegóły występu na festiwalu. Specyficzny zapach do dziś unosił się w całym pomieszczeniu, odcinając od świata zewnętrznego i dając poczucie bezpieczeństwa oraz całkowitej wolności. Podszedł do pianina stojącego pod oknem. Wyjął kartkę z zapisanymi nutami i analizując ją zasiadł na dość długiej i szerokiej ławie. Przesunął palcami po klawiszach. Zaczął grać. Nagle urwał, patrząc na zapis utworu. Wyjął ołówek i domalował kilka symboli. Grał, ścierał, rysował od nowa. Stracił poczucie czasu. Nie miał pojęcia, jak długo siedział w opuszczonym pokoju. Może minuty, może godziny. Z uśmiechem na ustach zagrał skończony utwór. Delikatna melodia wypełniła pomieszczenie. [Kiss the Rain] W jego oczach pojawiły się łzy. Przetarł je grzbietem dłoni. Przygryzł wargę i pokręcił głową. Położył palce na zimnych klawiszach, biorąc głęboki oddech. Nacisnął kilka z nich. Potem kolejne i kolejne… Do jego uszu dotarły smutne dźwięki. [Love Hurts] Ciszę po zakończonej grze rozdarł krótki, histeryczny śmiech.. Dochodził on z ust Harukiego. Nagle poczuł dłoń na ramieniu. Odwrócił się. Zielone oczy pałały współczuciem i… chęcią zrozumienia? Blondyn usiadł obok i objął chłopaka ramieniem. Uśmiechnął się słabo i oparł czoło o czubek głowy z gęstymi, brązowymi włosami. Czuł ich delikatny zapach. Nie odzywali się do siebie. Po prostu siedzieli tak, wtuleni. Nagle Shin poczuł, jak długie palce odrywają się od jego koszuli. Jego kolega wstał i podszedł do okna. Ostatnie promienie zachodzącego słońca barwiły salę na pomarańcze i czerwienie. Wydobywały z miodowych oczu niesamowity blask.

-Zabronił Ci ktoś realizować pasję? - powiedział. Nie wiedział, dlaczego zaczyna ten temat. Milczenie odebrał jako odpowiedź twierdzącą. – Moja matka ma jakieś chore ambicję i poglądy. Kazała mi zostawić granie i przygotowywać się do studiów medycznych. Ojciec jest przeciwny. Twierdzi, że powinienem robić, co chcę. Często się kłócą z tego powodu. Postanowiłem pójść na tę medycynę. Nie mogę znieść tego, że ciągle się przeze mnie spierają. Ale… - znowu ten śmiech. Tuszujący wszystko, gdzieś tam w głębi nieświadomie wołający o pomoc.

- Nie mów tak! – krzyknął blondyn, zaciskając pięści. Nie poznawał samego siebie. Praktycznie nigdy nie podnosił głosu. – Nie mów, jakby granie na pianinie było dla Ciebie czymś mało ważnym, niepotrzebnym. Słyszałem i widziałem, jak wczuwasz się w każdy dźwięk, ile to dla Ciebie znaczy. – mówił już spokojniej. – Dwa lata temu… miałem operację. Podczas okresowych badań wykryto u mnie wadę serca. Dość szybko postępowała i gdyby jej nie usunięto, musiałbym zaprzestać gry w siatkówkę. Bałem się jak cholera i zachowywałem się dokładnie jak Ty teraz. Wiem, co czujesz…  - powiedział cicho, patrząc się prosto w targaną emocjami twarz chłopaka. Westchnął głęboko i przeczesał blond włosy. Nie wiedział, dlaczego otworzył się przed nim – kolegą z klasy, którego ledwo znał. Może dlatego, że ma taki sam problem jak on niedawno? Nie wiedział nawet, kiedy poczuł chęć pomocy. Oparł się o parapet. Jego towarzysz przykładał czoło do chłodnej szyby.

- Dzisiaj też się tak uspokajałeś… - rzucił cicho.

- Najgorsze jest to, że nic się nie da zrobić. – syknął wściekły. Poczuł mocny uchwyt na nadgarstku. Shin odwrócił go twarzą do siebie. Przysunął się bardzo blisko niego, patrząc wprost w miodowe oczy.

- Zamierzasz się poddać? – powiedział, nie odrywając spojrzenia od jego twarzy.

- Nigdy. – odpowiedział pewnie.

- I takie podejście mi się podoba.

Lekko musnął usta Harukiego swoimi. Z tajemniczym uśmiechem wyszedł z pokoju muzycznego.

- Agr, co to miało być?! – zakrzyknął, stojąc w swoim pokoju. Rzucił się na miękki materac łóżka. Położył głowę na poduszce, zwracając twarz w stronę okna. Księżyc oświetlał pokój srebrnym blaskiem.

- I co ja mam o tym myśleć? – mruknął ciszej. Co chwila przypominał sobie miękkość jego warg, ich kształt, tak idealnie pasujący do jego własnych. Wtulił się w wygodny materiał. Po krótkim czasie zapadł w głęboki sen.

Kolejnego dnia jak zwykle zajął swoje miejsce. Był zaspany, ciężkie powieki same opadały. Sam nie wiedział, dlaczego nie zasnął z głową na ławce. Do pierwszej lekcji pozostało jeszcze jakieś 10 minut… Zrezygnowany przejrzał się w ekranie telefonu. Poprawił niestarannie rozczesane włosy oraz zawiązał krawat. Spojrzał na puste krzesło obok. Nie wiedział dlaczego poczuł coś jakby… zmartwienie? Tak, to dobre określenie. Bał się o blondyna. O tego chłopaka, który jeszcze w tamtym roku szkolnym był mu całkowicie obojętny. A teraz? Bo wczorajszym dniu stał się dla niego kimś bliskim. Jedną rozmową wzbudził w nim zaufanie. Jego mózg pokazywał mu obrazy z jakiegoś spotkania rodzinnego. Przypominał mu słowa kuzynki.

Ciepłe powietrze otuliło twarz 15-letniej dziewczyny. Turkusowa, luźna sukienka wyglądała pięknie na tle soczyście zielonej trawy. Czarne buty na dość wysokim obcasie leżały gdzieś obok. Blond włosy kaskadami spływały na plecy a niebieskie oczy wpatrywały się w uroczego chłopca siedzącego przed nią.

- Haruki?

- Tak~? – zapytał przeciągle, urywając źdźbło trawy.

- Miałeś kiedyś tak, że rozmawiałeś z jakąś osobą pierwszy raz, a miałeś wrażenie jakbyście znali się praktycznie od zawsze?

- Nigdy tak nie miałem, ale… chyba rozumiem, co chcesz przez to powiedzieć. – uśmiechnął się promiennie i powrócił do czytania książki.

Miłe wspomnienia tamtego letniego dnia przerwało mu wejście nauczyciela do klasy. Jego nastrój momentalnie się zmienił. Z ciężkim westchnieniem wstał razem z resztą klasy aby przywitać profesora.

- Ciekawe co się stało… - mruknął do siebie podczas ostatniej lekcji. Wyjrzał za okno, szukając promieni październikowego słońca. Niestety – całe niebo przykryte zostało szarą warstwą chmur, nadając całemu światu ponury klimat. Dzwonek obwieszczający koniec dnia zagłuszył głos nauczyciela od historii. Haruki podniósł się i powolnie spakował zeszyty. Zmienił buty i wyjął telefon z kieszeni. Zawahał się, lecz w końcu wykręcił numer. Usłyszał lekko zachrypnięty głos po drugiej stronie słuchawki.

- Halo?

- Hej Shin, tu Haruki. Nie było Cię dzisiaj w szkole… - zaczął niepewnie.

- Nie da się ukryć. A co, martwiłeś się~? – zapytał wyraźnie rozbawiony.

- Chcesz lekcję? – zupełnie ignorując zadane wcześniej pytanie przeszedł do sedna sprawy.

- No w sumie… Ułatwiłbyś mi życie podając, co było.

- To ja do Ciebie wpadnę. Oczywiście jak nie będę przeszkadzać.

- Spoko. Dziękuję. Napiszę Ci wiadomością mój adres. Do zobaczenia.

Ulżyło mu, gdy porozmawiał z chłopakiem. Miał pewność, że nic mu się nie stało. Z ciężkim westchnieniem popatrzył na ekran telefonu. Odczytał wiadomość, po czym jak zawsze wyobraził sobie koło jakich charakterystycznych miejsc może stać ten blok.

- Z moim tempem to będzie jakieś 15 minut… - myślał na głos, zmierzając w kierunku głównej bramy. Nie miał ochoty nigdzie chodzić. Ale prawda była taka, że nie chciał iść do domu, słuchać ciągłych narzekań matki. Pragnął miejsca gdzie zaznałby chociaż chwilę spokoju. Gdzie będzie mógł się odprężyć, wyluzować i na moment zapomnieć o problemach… Poczuł coś zimnego na karku. Nagle ciężkie krople posypały się z ciemniejącego nieba. Chłopak przyspieszył kroku, po chwili biegł. Zdyszany zatrzymał się dopiero pod daszkiem przed klatką schodową. Wybrał odpowiedni numer.

- Chodź. – rzucił Shin, wciskając odpowiedni przycisk na domofonie. Przeciągnął się i otworzył drzwi. Nie spodziewał się takiego widoku. Brązowe włosy lepiły się do twarzy. Cały mundurek był przemoczony. Ściśle przylegał do jego ciała. Blondyn wpuścił chłopaka do domu. Zabrał od niego torbę i postawił na szafce w przedpokoju. Stanowczo chwycił go za nadgarstek i zaciągnął do łazienki.

- Poczekaj, zaraz przyniosę jakieś suche ubrania.

Po chwili szperania w szafie wrócił. Dał skołowanemu brązowowłosemu ciuchy i powiedział:

- Będę w salonie, czuj się jak u siebie.

Usiadł na kanapie i tępo wpatrywał się w korytarz naprzeciw niego. Jakby samym spojrzeniem chciał przywołać tutaj Harukiego. Zobaczyć jego delikatną i pociągającą twarz, długie nogi, zwinne dłonie… Jeszcze rano nie był tego taki pewny, lecz teraz śmiało przyznawał to przed sobą  - zakochał się w tym niepozornym chłopaku. Nie mógł wytrzymać za długo dzisiaj rano. Brak tej  pewności, że nic mu nie jest, że siedzi obok… Przytłaczało go to. Kuło go coś w sercu, targała nim obawa przemieszana z niepewnością. Bał się o niego. Jego rozważania przerwało wejście gościa. Czarne spodnie od dresu były trochę przydługie, za to zielony T-shirt pasował doskonale. Przecierał włosy ręcznikiem. Postawił torbę na podłodze przy stoliku a sam rozłożył się na wygodnym dywanie. Niedbale przeczesał kosmyki palcami po czym wyjął pierwszy zeszyt. Szybko uporali się z materiałem z dzisiejszego dnia. Haruki schował wszystko i ciężko podniósł się z podłogi.

- A Ty dokąd się wybierasz? – zapytał Shin, patrząc się na niego uważnie.

- Nie będę Ci już zajmował więcej czasu. – odpowiedział najspokojniej jak  tylko mógł. – Ubrania oddam Ci jutro. – dodał, zarzucając torbę na ramię. Nagle blondyn chwycił go za ramię. Jednym, zdecydowanym ruchem posadził go na kanapę. Jednak zrobił to odrobinę zbyt gwałtownie i wylądował na chłopaku. Patrzył mu prosto w oczy. Prawie stykali się czołami.

- Ale ja nie chcę, żebyś szedł. – powiedział cicho. Pogłaskał go po policzku. – Prawdę mówiąc, dzisiaj… bałem się. Przerażał mnie fakt, że coś Ci się mogło stać, że nie ma mnie obok Ciebie… To było okropne uczucie. Uświadomiłem sobie, dlaczego czułem coś takiego. Pozwól, że Ci powiem. – nim jednak wypowiedział zaplanowane wcześniej słowa, usłyszał:

- Wystraszyłeś mnie dzisiaj. Tak po prostu nie przyszedłeś do szkoły, nie ostrzegłeś… Wyobrażałem sobie najgorsze. Cieszę się, że jesteś cały. – lekki uśmiech pojawił się na twarzy brązowowłosego.

- Kocham Cię. – szepnął Shin, po czym złożył delikatny pocałunek na ustach towarzysza. Jego wargi  lekko drżały, lecz po chwili zaczął niepewnie oddawać pieszczotę. Stopniowo z delikatnej i niewinnej przeradzała się ona w coraz to bardziej namiętną, pełną pożądania. Wykorzystał fakt, że jego usta są lekko rozchylone. Ich języki splotły się w szaleńczym tańcu a dłonie powoli przesuwały się po plecach i klatkach piersiowych, badając siebie nawzajem. Brązowowłosy najwyraźniej chciał coś powiedzieć, jednak zielonooki uniemożliwiał mu to.  Gdy na chwilę oderwał się od niego, zbliżył usta do jego ucha i powiedział:

- Też Cię kocham.

Blondyn spojrzał na niego szeroko otwartymi oczami.

- Mówisz poważnie? – spytał cichutko. Byłby najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi, gdyby usłyszał odpowiedź twierdzącą. Haruki wypełniał cały jego umysł, nie pozwalał skupić się na niczym innym. Chciał go mieć całego tylko i wyłącznie dla siebie.

- Tak. – powiedział pewnie. Tonął w intensywnej zieleni tęczówek. Nie pragnął niczego innego tylko tego wysokiego chłopaka obok. Jego dotyku, kształtnych ust, zapachu…

- Dostałem najlepszy prezent, jaki mogłem sobie wymarzyć. – mruknął, opierając czoło o zagłębienie jego szyi. Wiedząc, że chłopak go nie rozumie, kontynuował – Dzisiaj mam urodziny.

- Hah… Nie wiem, co powiedzieć… - rzekł lekko zszokowany.

- Nic nie musisz, wystarczy, że jesteś.

- Jesteś niesamowity! – wykrzyczał Shin, ścierając tablice. W tym tygodniu wypadła jego kolej. Wszyscy uczniowie poszli do domu, tylko on i brązowowłosy zostali w klasie. – Wiedziałem, że Twoja gra nie jest zwyczajna. Ale dzisiaj… przeszedłeś samego siebie. To było piękne. W Twojej grze słychać olbrzymie emocje. To jest… Agr, brakuje mi już słów! – komentował dalej.

- Dziękuję. Ale Ty się lepiej skup, jutro masz zawody. – przypomniał mu, lekko uderzając go w głowę. Blondyn chwycił jego nadgarstek i popatrzył się groźnie. Obaj wybuchli śmiechem. Zielonooki, nie wypowiadając ani słowa, zmusił chłopaka do oparcia się o ławkę z tyłu. Nie puszczając jego jednej ręki zaczął składać czułe pocałunki na jego ustach, szyi. Wolną dłonią „przypadkiem” zahaczył o krawat chłopaka.

- Człowieku, jesteśmy w szkole… - wydukał między kolejnymi pocałunkami. – Skończyłeś z tą tablicą?

- Taaak… - odparł przeciągle. Zabrał torbę z ławki.

- No to idziemy. Musisz odpocząć przed jutrem.

Opatuleni w ciepłe kurtki ruszyli w drogę powrotną do domu. Nie było jeszcze śniegu, ale mróz szczypał policzki.

- Jest cholernie zimno, idziemy na skróty. – powiedział, oglądając się za siebie. Zakaszlał cicho, zakrywając usta dłonią. Haruki pokręcił głową z politowaniem, po czym założył na szyję towarzysza błękitny, wełniany szalik.

- Co Ty…

- A tylko spróbuj go zdjąć. – warknął, udając groźnego. Szybko jego spojrzenie zmiękło. Już ciszej dodał – Dbaj o siebie. Nie tylko ze względu na drużynę. Ja też się martwię…

Sztuczne światło ulicznej latarni świeciło gdzieś w oddali. W uliczce było ciemno. Shin uśmiechnął się lekko i złapał chłopaka za dłoń. Nie puścił jej nawet gdy stali pod jego klatką. Otworzył drzwi i zaciągnął brązowowłosego na górę.

- Daj spokój, ja będę iść do sie… - tak dobrze znane mu usta uniemożliwiły mu dokończenie zdania.

- Ale ja chcę, żebyś został~ - wymruczał prosto do jego ucha.

- Niech Ci będzie… Ale żeby to nie miało wpływu na Twoją jutrzejszą grę! Bo jak tak to lepiej żeby… - zagroził mu palcem.

- Mamo, jestem już duży. – powiedział, teatralnie przewracając oczami.

Haruki zaśmiał się perliście i powędrował do kuchni. Nalał sobie szklankę wody i oparł się o ścianę. Shin, udając szpiega cichutko poszedł za nim. Jednym sprawnym ruchem zabrał mu naczynie z ręki i odstawił na blat. Chwycił go za dłoń i zaciągnął za sobą do sypialni.

- Nikogo dzisiaj nie będzie… - wyszeptał demonicznie, patrząc w jego miodowe oczy.

- Czyżbyś coś sugerował? – zapytał, dusząc śmiech.

- Może… - rzucił, po czym lekko pchnął go na łóżko.