Rozdział 6

"*zaspany głos* Ja pierdole, znowu tylko 6-7 godzin snu..." Tak, to było moje pierwsze zdanie po przebudzeniu się. Pisałam do pierwszej w nocy bo złapała mnie wena *o* 
Początek jest źle napisany >.> Męczyłam się z nim dość długo. Chodziły mi wtedy po głowie najróżniejsze pomysły pt. co-by-mogło-być-później. A to były plany cholernie dalekie.
Black, tworzenie jednopartówki dla Ciebie wyglądało mniej więcej tak: napisałam jedną stronę A5. Potem stwierdziłam: "To jest chujowe, w ogóle nie wczułam się w Aomine" i wyrwałam. Nie mam pojęcia, kiedy ja to napiszę .__.
Agr, z siostrą się właśnie pokłóciłam. I jestem zła -.-
Nawet nie wiedziałam, że mogę mieć aż tak zajebiste szczęście. Mało brakowało a utopiłabym lewą soczewkę w zlewie xD
Jak zwykle gadam o niczym xD Spadam czytać mangę Kuroko *o* Macie i rzygajcie tęczą~

Jasne promienie zimowego słońca padły wprost na twarz zielonookiego. Zmarszczył brwi i przekręcił się na drugi bok. Przesunął ręką w poszukiwaniu ciepłego ciała obok. Szybko uniósł powieki. Widok pustego miejsca dziwnie go zmartwił. Stojąc w progu sypialni zaczął nasłuchiwać. Jedyne odgłosy życia dochodziły z kuchni. Coś uderzyło o dno zlewu. Wsunął na siebie jakieś ubrania i wyszedł z pomieszczenia.
- Ranny z ciebie ptaszek. – powiedział obejmując go w pasie. Oparł brodę o jego ramię, spoglądając na blat.
- O, śniadanko~! – zakrzyknął wesoło. Musnął ustami jego policzek. Z uśmiechem zabrał jedną kanapkę. Twarz Kaoru zalała się lekkim rumieńcem. Postawił  talerz na stole. Bez słowa usiadł na krześle, przegryzając chleb. Zamyślony wbił wzrok w podłogę. Otrząsnął się z transu gdy dostrzegł twarz Tatsuyi bardzo blisko jego. Zielonooki zarzucił mu ręce na ramiona, prawie spadając przy tym z krzesła. Z dziwnym błyskiem w oku usiadł mu okrakiem na kolanach. Czule pieścił jego usta. Zdziwiła go uległość i całkowity brak oporu ze strony chłopaka. Gdy odsunął się od niego by zaczerpnąć powietrza powiedział:
- A jeszcze wczoraj byłeś przeciwny temu wszystkiemu…
- Cicho. Bo cię zrzucę. – odrzekł z lekkim uśmiechem.
- Nie zrobisz tego. – szepnął mu do ucha. Odkręcił się, wziął małą kanapkę i zjadł.
- Masz masło na twarzy.
- No to co?
- Denerwuje mnie.
- Twój problem.
Udając oburzonego obojętnością Tatsuyi starł plamę palcem. Chwilę potem  zielonooki zaczął go całować, poczynając od palców dłoni i kończąc na pełnych ustach.

Kaoru czuł się… niecodziennie. Nie wiedział jak, kiedy, czemu, po co, dlaczego… ale stało się. W niewielkim okresie czasu dowiedział się kilku ważnych rzeczy. Tatsuya był jego zaginionym przyjacielem z dzieciństwa… jednak wydarzenia, które nastąpiły później, nie pozwalały mu choćby pomyśleć, jak bardzo go to cieszy.
Zrozumiał jedno. Tatsuya go kochał. Mimo, że tego nie powiedział. Tylko… kochał go wtedy? Czy teraz też? A może tylko w przeszłości? Jeśli tylko wtedy, to dlaczego teraz… zachowuje się w taki sposób?
Nie wiedząc czemu, zaczynał żałować. A nie chciał. To… byłoby straszne. Nie wiedział, co ma zrobić. Będą musieli o tym porozmawiać…

- Jak spędzasz święta? – spytał Kaoru, zmieniając kanały w telewizji.
- Nie myślałem o tym jeszcze… Pewnie tak jak zawsze:  z książką i kubkiem kakao obok. – rzucił, grzebiąc w szufladzie. – Nie przeszkadza mi to, przywykłem.
Czarnowłosy wyłączył telewizor i spojrzał na Tatsuyę jak na wariata. Podszedł do niego i przyłożył rękę do jego czoła.
- Gorączki nie masz więc nie wiem, dlaczego pleciesz takie bzdury.
- Czyżbyś sugerował, że nie pozwolisz mi się smucić w takie dni?
Kaoru oblał się rumieńcem co zielonookim skwitował cichym śmiechem.
- Taaak. – odparł przeciągle. Nawinął sobie na palec kosmyk brązowych włosów.  – Co Ty na to… aby spędzić te święta z Noriko, Yano i…ze mną? – wydukał czując, że jego rumieniec jeszcze bardziej się powiększa. Zaskoczony nagłą propozycją chłopak upuścił książkę trzymaną w ręku. Głuchy łoskot rozbrzmiewał w ich uszach jeszcze przez chwilę. Nagle plecy Kaoru zaliczyły spotkanie pierwszego stopnia z podłogą. Tatsuya pochylając się nad nim, patrzył prosto w chabrowe tęczówki. Były całkowicie poważne.
- J…Jesteś pewny? – zapytał szeptem.
- Tak.
Zielonooki namiętne go pocałował.

Cicho zamknął drzwi swojego mieszkania. Zdjąwszy kurtkę i buty wszedł do kuchni. Włączył gaz pod czajnikiem. Patrząc na niebieskie płomienie myślał o wszystkim co ostatnio się wydarzyło. Chciał wszystko sobie poukładać. Myśli, jakby robiąc mu na złość, przelatywały przez całą głowę i nie koncentrowały się na niczym konkretnym. Z ciężkim westchnieniem wyłączył palnik, ubrał się i wyszedł. Schował dłonie do kieszeni, przeklinając się w duchu, że nie wziął rękawiczek. Jego uwagę przykuła mała kwiaciarnia. Kupił skromny bukiet. Po chwili stał już pod bramą cmentarza. Z zamkniętymi oczami mógłby dojść na miejsce pochówku staruszki. Złożył kwiaty i uprzątnął grób.
- „No i co ja mam robić, babciu? Serce krzyczy co innego, rozsądek twierdzi co innego. Już sam nie wiem, czego chcę… Jest mi z nim dobrze, czuję się tak normlanie, swobodnie. Jednak… coś mnie hamuje. Niewiele pamiętam z mojego dzieciństwa .Mało brakowało, a w ogóle nie domyśliłbym się, że to właśnie on jest tym, który był blisko mnie w tak trudnym momencie. Chyba dokładnie nie wiem, co czuję i czego oczekuję. To takie trudne…” – wierzył, że staruszka mimo, że nie żyje słucha go i rozmyśla, jakby mu pomóc. Gdy odmówił modlitwę i ostatni raz spojrzał na jej grób, usłyszał w głowie słowa: „Zrozum, co czujesz.” Uśmiechnął się smutno i odszedł w kierunku mieszkania.
- Gdyby to było takie proste… - szepnął cicho, przemierzając zaśnieżone ulice. Nagle stanął na środku chodnika. – „Skoro zaprosiłem go na tą Wigilię to muszę mu coś kupić… Tylko nie wiem co!”
Skostniałymi palcami wyjął telefon z kieszeni. Wykręcił numer do Noriko.
- Pamiętasz, jak Ci mówiłem dzisiaj około południa, że zaprosiłem Tatsuyę na Wigilę? – wyrecytował bez żadnego przywitania.
- No hej, ja też się stęskniłam. – rzuciła ironicznie.- Pamiętam. O co chodzi?
- Znasz go dłużej niż ja… Co ja mu, do cholery mogę kupić? – zapytał, wchodząc do ciepłej galerii handlowej. Witała go gwarem rozmów i miłą, świąteczną atmosferą.
- Co możesz mu kupić? Niech pomyślę…

Przez kolejne 20 minut dowiedział się kilku nowych rzeczy o brązowowłosym. Był człowiekiem dość skrajnym. Lubił wszystko, co jest związane ze sztuką. Sam malował. Interesował się też sztukami walki. Zajął 3 miejsce na mistrzostwach krajowych w aikido.
- „To pewnie dlatego jest taki silny… Agr, wiem co lubi ale wraz nie wiem, co mu kupię! Gdyby tylko ta menda mogła tu przyleźć…” – nie był zbyt szczęśliwy faktem, że musi błąkać się po galerii sam, bez żadnego pomysłu. Że też akurat dzisiaj Noriko musiała pojechać do rodziny Yano! Zły zamówił kawę i usiadł przy jednym ze stolików. Popijając ciepły napój myślał o problemie. Był mistrzem w komplikowaniu sobie życia przez tego typu sprawy. Z kieszeni kurtki wyjął słuchawki. Dłuższy kabelek przełożył sobie przez kark. Po  chwili jego uszy wypełniły ostre dźwięki gitary. Całą swoją złość przelał w rytmiczne bębnienie palcami o blat. Gdy drugi raz odsłuchał ten sam utwór, jego zdenerwowanie zniknęło całkowicie. Muzyka zawsze tak na niego działała. Pozwalała ukazać wszystkie emocje – zarówno te dobre jak i złe. Wyjął telefon z kieszeni. Szybko przesuwał palcem po ekranie. Jego wzrok zatrzymał się na jednym z folderów. Z nostalgicznym uśmiechem spojrzał na pierwszą miniaturkę filmiku. Widniało na niej pianino. Stało na środku słabo oświetlonej sceny. Zatrzymał palec tuż nad małym obrazkiem. Do oczu powoli napłynęły łzy. Prawie rzucił urządzenie na stół. Spuścił głowę, ukrywając swoje oblicze za kurtyną z czarnych włosów. Po dłuższej chwili przetarł twarz rękawem, dopił kawę i ruszył na poszukiwanie prezentu.

- Jestem zmęczony… - wyjęczał opadając na kanapę w salonie. Powolnym ruchem sięgnął po pilota od telewizora. Słuchając wieczornych wiadomości leniwie wstał. Po chwili wrócił z kuchni. Usiadł z kolanami pod brodą, zajadając się kefirem z owocami i płatkami kukurydzianymi. Wysłuchał prognozy pogody po czym rzucił okiem na program telewizyjny leżący na stole.
- To dzisiaj grają ten film? – spytał zszokowany. – Myślałem, że jutro…
Wszedł na chwilę do kuchni aby odstawić miskę po kolacji. Z niskiej szafki stojącej w przedpokoju wziął reklamówkę. Przekopał szufladę w poszukiwaniu nożyczek i taśmy. Przy okazji złapał linijkę oraz ołówek. Z łupami udał się z powrotem do salonu. Zatrzymał się na chwilę przed lustrem, wbijając spojrzenie w swoje odbicie. Czarne włosy straciły na objętości, lepiąc się do spoconej twarzy. W chabrowych oczach dominowało zmęczenie jednak gdzieś w ich głębi błyskała chęć działania. Ciemna bluzka ładnie opinała się na jego klatce piersiowej a jasne spodnie podkreślały zgrabne nogi. Pokręcił głową i odszedł od lustra. Związał włosy w mały kucyk. Rozsiadł się wygodnie na kanapie, kładąc wszystkie potrzebne mu przyrządy na stoliku. Wziął pierwszy prezent i zaczął mierzyć, kreślić, wycinać i przyklejać. Nawet nie zauważył, kiedy zaczął się długo wyczekiwany przez niego film.

Po wyjściu chłopaka brązowowłosy poszedł do sypialni. Przepatrzył wszystkie szuflady. Zawiedziony pokręcił głową. Stanął pod tajemniczymi drzwiami. Wziął głęboki oddech i nacisnął klamkę. Od razu uderzył w niego zapach farby. Zaciągnął się powietrzem i z lekkim uśmiechem ruszył w głąb pomieszczenia. Pod jedną ze ścian stało uporządkowane, dębowe biurko. Przy jego lewym końcu swoje miejsce miał wysoki słupek. Były to po prostu dwie grube deski  takiej samej wysokości a w równych odstępach zostały zamontowane półki. Na każdej z nich stały jakieś materiały do malowania. Ściany były białe, pełne haczyków. Większość z nich została obciążona płótnami albo ramkami. Nadawało to koloru pracowni i tworzyło specyficzną atmosferę. Zielonooki zatrzymał się na chwilę przy dużej sztaludze.
- Kiedyś cię dokończę, teraz szukam czegoś ważnego. – powiedział cicho, lekko przesuwając dłonią po nierównej powierzchni nałożonej farby. Zaczął przeszukiwać wszelkie możliwe miejsca w których mógłby coś schować. Zawiedziony opuścił pokój.
- Zostało tylko jedno miejsce… - szepnął opierając się o dopiero co zamknięte drzwi. Patrzył się w kolejne, znajdujące się jakieś 2 metry od niego. Z ciężkim westchnieniem otworzył je. Panował tu zupełnie inny klimat. Na środku pokoju wisiał worek treningowy. Jedna ze ścian pokryta była w całości lustrem. Duży telewizor plazmowy delikatnie połyskiwał w sztucznym świetle. Głośniki zostały zamontowane tuż pod sufitem. Wszędzie stały urządzenia do ćwiczeń. Mimo, że sprawiały wrażenie, że osoba, która je rozstawiała była co najmniej zamyślona to jednak tworzyły logiczny ciąg. W rogu pomieszczenia znajdowało się kilka szafek. Brązowowłosy przeszukał je wszystkie.
- Kto by pomyślał, że schowałem to akurat tutaj?

Gdy obudził się rano bolała go każda komórka jego ciała. Nie otwierając oczu poruszył ręką.
- Zaraz, zaraz… Jak ja do cholery leżę?! – prawie wykrzyczał. Jego głowa dotykała miękkiego, beżowego dywanu a nogi opierały się o kanapę, koniuszkami palców wystając poza nią. – Musiałem spaść w nocy… - mruknął niezadowolony. Przeniósł nogi na podłogę i powoli wstał. Obejrzał bałagan w pokoju. Ziewnął przeciągle i targając czarne włosy poszedł do łazienki.

Nawet nie zauważył, kiedy nadeszło poniedziałkowe popołudnie. Jak zwykle zjawił się u przyjaciółki o wiele za wcześnie. Jednak jej to nie przeszkadzało. We trójkę posprzątali do końca mieszkanie. Noriko właśnie odstawiała odkurzacz gdy zadzwonił dzwonek do drzwi.
- Kaoru, otwórz! – krzyknęła z odległego pokoju.
- Trochę mi ciężko, mam ręce w cieście które Ty miałaś robić! – odkrzyknął z udawaną pretensją w głosie.
- Niedobrze, Yano jest w łazience… - powiedziała do siebie. Rura od odkurzacza uderzyła ją w głowę. – Cholera jasna! Tatsuya, właź! – wydarła się. Trzeba było przyznać, że miała donośny głos. Zielonooki, udając szpiega cichutko zamknął drzwi. Zdjął buty i na nisko ugiętych nogach zakradł się do salonu. Pospiesznie włożył prezenty pod choinkę. Przez chwilę stał i podziwiał jej piękno. Otoczona była srebrnymi i niebieskimi łańcuchami. Żółte i czerwone bombki tworzyły ładny kontrast i wnosiły ciepło. Całości dopełniały różnokolorowe lampki. Z uśmiechem na ustach podwinął rękawy koszuli. Wszedł do kuchni najciszej jak tylko umiał. Objął Kaoru od tyłu. Poczuł jak ten podskakuje z przerażenia. Delikatnym ruchem ręki przekręcił jego twarz w bok i złożył namiętny pocałunek na jego ustach.
- Dawno się nie widzieliśmy. – wyszeptał, obserwując delikatny rumieniec na twarzy czarnowłosego. Nie mógł pojąć jak można być aż tak słodkim. Lekko speszony chłopak powrócił do wykonywanej wcześniej czynności. Hałas miksera utrudniał rozmowę.
- W czym mogę pomóc? – przekrzyczał urządzenie.
- Wyjmij największą blachę na ciasto.
Kaoru spróbował masy. Z uśmiechem odlał połowę i dodał odpowiednią ilość kakao.
- Zwykle to ja bawię się w kucharza. – rzucił Tatsuya obserwując pewne ruchy towarzysza.
- Mówisz, jakby takie sytuacje miały miejsce prawie codziennie. – odpowiedział czarnowłosy wlewając na przemian raz jedną a raz drugą masę. Zielonooki zabrał jedną z pustych już misek i zaczął wyjadać resztki.
- Potem cię będzie bolał brzuch, zobaczysz. – Kaoru pogroził mu palcem, próbując zdusić śmiech.
- Oj mamo, jeszcze tylko troszkę… - chłopak zrobił słodkie oczka. Czarnowłosy skwitował to tylko machnięciem ręki, które oznaczało „A rób co chcesz”. Wstawił blachę do piekarnika i zaczął zmywać. Tatsuya przejął od niego umyte już naczynie i wycierał. Gdy już skończyli doprowadzać kuchnię do stanu używalności usłyszeli głos Yano:
- Chodźcie do nas! Już wszystko gotowe!
- Idziemy!
Kaoru rozpuścił włosy i udał się w kierunku salonu. Zatrzymał go dość mocny uchwyt na nadgarstku. Spojrzał pytająco wprost w zielone oczy. Brązowowłosy przyciągnął go do siebie i zaczął całować. Lekko przygryzł jego dolną wargę, domagając się dostępu. Gdy w najlepsze bawił się jego językiem usłyszeli zniecierpliwiony głos Noriko dobiegający zza ściany.
- Ruszcie te swoje szanowne tyłki, jestem głodna. Jak nie będzie Was tutaj za 5 sekund to ja po Was pójdę. A to nie będzie nic przyjemnego…
Zawiedziony Tatsuya odsunął się od chłopaka. Razem przekroczyli próg salonu.