Rozdział 8

Podziękujcie mojemu depresowaniu przez ten tydzień, dzięki temu macie nowy rozdział.
Takie małe info - poskakałam sobie w czasie. W poprzednim rozdziale był grudzień a teraz mamy już czerwiec. Jakbym jeszcze miała to opisywać to fakt faktem - wyszłoby słodziutko ale tak strasznie nudno... Pomijam fakt, że ostatnio jaram się wszystkim co słodkie :3
Czytam sobie teraz Hana no Mizo Shiru i... z moim angielskim nie jest aż tak źle ^-^ Jeszcze mam radochę, bo niedługo dostanę w łapki 6 tom Dengeki Daisy *o*

Brązowowłosy usiadł na kanapie. Schował twarz w dłoniach. Nie rozumiał samego siebie. Przecież to był tylko jeden chłopak. Wtedy przetrwał bez niego prawie 15 lat. A teraz? Nie kontaktowali się tylko kilka dni. Nie miał z kim świętować swojego małego sukcesu. Chociaż, gdyby się bardzo uparł… Zdał wszystkie egzaminy za pierwszym podejściem. Dzisiaj oficjalnie skończył studia. Jednak w żaden sposób nie był tym faktem uradowany. Zdenerwowany wstał i skierował kroki do swojej pracowni. Zachodzące słońce barwiło pomieszczenie na ciepłe barwy. Usiadł pod dużym oknem, zamyślony wyglądając na krajobraz. Uderzył pięścią w podłogę. Nie mógł znaleźć dla siebie miejsca. Jego mieszkanie wydawało się takie… chłodne i puste. Trzasnął drzwiami od pokoju i przeszedł do sypialni. Nie zmieniając ubrania skulił się na łóżku i nakrył kołdrą. Nagle w całym mieszkaniu rozległ się dzwonek telefonu. Dobrze mu znany głos wokalisty ponaglił go, żeby wygramolił się z pościeli. Ciężko wstał i odebrał.
- Tatsuya, mam ogromną prośbę. – usłyszał zdyszany głos po drugiej stronie słuchawki. Krzyki spieszących się gdzieś ludzi zlewały się tworząc jeden, wielki szum w tle. Westchnął głęboko.
- Co chcesz? Gdzie ty w ogóle jesteś?
- Na lotnisku. Przyjedziesz po mnie i Yano? Proooszę~
Westchnął ciężko i przeczesał roztargane włosy.
- Dajcie mi 20 minut.
- Dzię-ku-ję! Jesteś cudowny!
- Tia, wiem… - mruknął i się rozłączył.
Przetarł zmęczone oczy. Odnalazł kluczyki do samochodu. Założył buty i wyszedł z mieszkania. W 15 minut zajechał pod port lotniczy. Zaparkował na pierwszym wolnym miejscu najbliżej wejścia. Oparty o maskę nowego samochodu wyglądał dwójki znajomych mu osób. Wieczór był piękny. Niebo przybrało przeróżne kolory – od pomarańczowego, przez czerwienie i fiolety, aż do błękitu. Czerwcowy wiatr otulił jego sylwetkę. Tak bardzo pragnął podziwiać ten wieczór w towarzystwie tego jednego chłopaka. Dotknąć tak znajomej dłoni, przeczesać tak wyjątkowe, czarne włosy, zauważyć ten błysk w chabrowych oczach…
- „Właściwie to… dlaczego po niego nie zajechałem?” – spytał sam siebie. Może oczekiwał odpowiedzi od swojej podświadomości? Z zadumy wyrwał go odgłos ciągniętej walizki. Uśmiechnął się serdecznie do pary. Sprawnie zapakowali bagaże i 20 minut później cierpliwie czekali, aż Noriko znajdzie klucze od mieszkania. Gdy pociągnęła za klamkę, z powstałej, wąskiej szczeliny między futryną a drzwiami wyszedł szary kocur. Ocierał się o nogi Yano, domagając się uwagi.
- Co kot kaoru robi u was? – zapytał szczerze zdziwiony. Brązowowłosa spochmurniała i biorąc kilka podręcznych toreb rzuciła cicho:
- Długa historia. Wejdź.
Zdjął buty i zajął miejsce niedaleko lewego końca kanapy. Zawsze tutaj siadał. Spojrzał wyczekująco na Noriko, która niosła trzy szklanki soku i miskę ciastek. Blondyn usiadł obok Tatsuyi.
- Hah, od czego by tu zacząć…

Głośny dźwięk dzwonka rozdarł nocną ciszę w mieszkaniu.
- Kogo niesie o tej porze? – wymruczał Yano w poduszkę. Wypuścił zaspaną Noriko z objęć. Złapała telefon i nawet nie patrząc na wyświetlacz wysyczała:
- Masz wielki tupet żeby mnie budzić o tej godzinie.
- Wybacz mi. – głos po drugiej stronie był zachrypnięty, cichy… łamiący się.
- Kaoru? Co się stało? – złagodniała, słysząc smutną nutę.
- Mogłabyś zabrać mojego kota? Muszę wyjechać. Nie wiem na ile. – chłopak pociągnął nosem.
- Kaoru! Co się dzieje? Gdzie ty do cholery jesteś?! – krzyknęła przerażona. Urywany sygnał poinformował ją, że rozmowa została przerwana.
- O co chodzi? – spytał cicho Yano, przytulając Noriko do siebie.
- Nie wiem… Kaoru prosił żebyśmy wzięli jego kota. Powiedział też, że wyjeżdża. Prawie płakał…

Szatyn zszokowany wpatrywał się w twarze narzeczonych.
- Dzięki. – szepnął zduszonym głosem. Wyszedł z mieszkania, cicho zamykając drzwi. Zasiadł za kierownicą. Bębnił w nią palcami, rozmyślając. Ruszył spod bloku. Nic już nie rozumiał. Tak nagle gdzieś pojechał… Nie odezwał się. Żadne słowo nie padło ze strony Kaoru. Chciało mu się płakać. Nie wiedział czemu. Nawet gdyby miałoby mu to pomóc to i tak nie był w stanie uronić chociaż jednej łzy. Zaparkował samochód na swoim osiedlu. Widząc świat jak przez mgłę wspiął się po schodach na drugie piętro. Otulony błękitnym kocem siedział na kanapie, pustym wzrokiem wpatrując się w ścianę naprzeciwko. Czuł się pusty, bez życia. Naszło go na wspomnienia. Wykrzesał z siebie resztkę sił i podszedł do szafki. Trzymał zielony album jakby to był jego największy skarb. Przeglądał zdjęcia. On i Kaoru uśmiechali się, trzymali za ręce. Na jednej fotografii Kaoru trzymał jakiś blok. Przedmiot był poza zasięgiem szatyna. Tatsuya przygwożdżał czarnowłosego do podłogi, chcąc zabrać ów szkicownik. Prawie stykali się nosami. Na twarzach mieli szerokie uśmiechy. Pamiętał ten wiosenny dzień. Postanowili zrobić eksperyment. Ustawili aparat w salonie. Włączyli taki tryb, aby aparat automatycznie robił zdjęcia, seriami. Jedna słona łza upadła na fotografie. Zielonooki zamknął album i dotknął policzka gdzie widniał mokry ślad. Położył się na kanapie i zakryty po szyję patrzył pustym wzrokiem w sufit. Pierwszy raz od bardzo dawna nie przespał nocy.
Gdy w końcu wygrał wewnętrzną walkę i zdołał usnąć, było już grubo po 10 rano. Jednakże nie pospał długo. Połączenie natarczywego dźwięku dzwonka z uderzeniem pięści w drzwi stanowiło dość brutalny budzik. Zaspany wstał i przeklinając siarczyście wpuścił niezapowiedzianego gościa. Yano złożył koc i usiadł na beżowej kanapie. Zauważył album leżący na ziemi. Podniósł go i zaczął przeglądać radosne zdjęcia. Tatsuya wszedł za nim do salonu. Zobaczył, co blondyn ma w swoim posiadaniu. Nie przejął się tym, obojętnie zajął miejsce obok. Oparł brodę na jednym kolanie, drugą nogę zostawiając na podłodze. Zamyślony spoglądał za okno. Pogoda była wyjątkowo kiepska. Zupełnie nie przypomniała czerwca. Bardziej przełom października i listopada… Z nieba lał się równy, mocny deszcz a całe niebo przykrywała warstwa ciężkich, ciemnoszarych chmur. Ludzie w popłochu uciekali do swoich mieszkań. Ulice ziały pustką. Yano zamknął album i spojrzał prosto w zielone oczy Tasuyi.
- Byłem ciekaw jak się czujesz… Wczoraj nie wyglądałeś zbyt ciekawie.
- Hah, teraz pewnie też. – zaśmiał się nerwowo. Brązowe włosy były potargane i sterczały na wszystkie strony. Oczy zostały pozbawione tego charakterystycznego błysku a cała twarz nie miała wyrazu. Wczorajsze ubranie pogniotło się przez te 30 minut niespokojnego snu.
- Widzę, że jesteście ze sobą blisko… Nasze podejrzenia się sprawdziły. – powiedział Yano, patrząc na zieloną okładkę albumu.
- Podejrzenia?
- Od dłuższego czasu ja i Noriko sądziliśmy, że łączy was coś więcej niż przyjaźń… Spokojnie, nie mamy nic przeciwko. – powiedział, uśmiechając się serdecznie. Szatyn przymknął oczy i odetchnął głęboko.
- Wiesz, co mnie boli najbardziej? Że on popełnił ten sam błąd co ja kiedyś. Zniknął tak bez słowa. Nie jestem w stanie tego pojąć. Przecież mówił, że mógłby tak żyć już zawsze, że mnie kocha… - szatyn zaśmiał się cicho, histerycznie. – Hah, może mu się po prostu znudzi- - uderzenie plecami o kanapę oraz szok nie pozwoliły mu dokończyć. Yano trzymał Tatsuyę za poły bluzki i spoglądał gniewnie na jego twarz.
- Doskonale wiesz, że on nie jest taki. Próbowałeś chociaż nawiązać z nim jakikolwiek kontakt?
Głuche milczenie utwierdziło go w przekonaniu.
- Debilu, zrób coś a nie użalasz się nad sobą. – powiedział spokojniej, puszczając chłopaka. Założył buty i rzucając ciche: „Powodzenia” wyszedł z mieszkania. Szatyn niepewnie usiadł. Podniósł telefon leżący na miękkim dywanie. Wykręcił numer i czekał.
Pierwszy sygnał.
- Odbierz.
Drugi sygnał.
- Proszę.
Trzeci sygnał.
- Dlaczego?
Czwarty sygnał.
- Ej, co się stało?
Piąty sygnał.
- Nie rób tego błędu co ja…
Szósty sygnał.
- Zrobiłem coś źle?
Nacisnął czerwoną słuchawkę, urywając siódmy sygnał. Czuł, że wszystko pomału traci sens. Otworzył okno wiadomości. Jako odbiorcę wpisał Kaoru. Popatrzył na puste pole. Po chwili wpisał tylko jedno słowo: „Dlaczego?”. Wysłał wiadomość i zmęczony tym wszystkim wtulił twarz w poduszkę.
Ze stanu otępienia wyrwało go burczenie w brzuchu. W salonie panowała całkowita ciemność. Niebo za oknem było czarne. Zza chmur przebijał się słaby blask księżyca. Podniósł się z kanapy. Bez entuzjazmu zrobił sobie coś ciepłego do jedzenia. Zazwyczaj gotowanie sprawiało mu ogromną radość. Jednak nie teraz. Z obiadem przeszedł do pracowni. Miał olbrzymią nadzieję, że malowanie chodź w niewielkim stopniu pomoże mu zrozumieć swoje zachowanie. Usiadł na podłodze, wbijając wzrok w sztalugę naprzeciwko. Przyjemny pejzaż prosił się o dokończenie. Jednocześnie drażnił szatyna swoją ciepłotą. Szybko zjadł posiłek, nie czując jego smaku. Odstawił miskę na biurko. Chwycił ołówek i zaczął mazać kreski na kartce. Być może, wysyłając wiadomość o takiej a nie innej treści oczekiwał od Kaoru odpowiedzi na wszelkie pytania. Dlaczego tak nagle wyjechał? Dlaczego tak się czuje? Dlaczego wszystko bez niego wydaje się takie puste, inne? Takie… bez sensu? Właśnie, może odpisał? Pobiegł do salonu najszybciej jak tylko mógł. Złapał telefon i z nadzieją odblokował wyświetlacz. Nie było żadnej ikony nowej wiadomości. Zrezygnowany  wykręcił ten sam numer jeszcze raz. Odczekał, aż uprzejmy głos sekretarki poinformuje, że po sygnale może zostawić wiadomość na skrzynce głosowej.
- Ej, Kaoru… Co się stało? Dlaczego wyjechałeś? Zrobiłem coś źle? Odezwij się, błagam… Kocham cię i chcę być z tobą…
Głos odmówił mu posłuszeństwa, a gula w gardle urosła do znacznych rozmiarów. Rozłączył się. Chwilę potem poczuł wibracje. Z nadzieją spojrzał na wyświetlacz.
- To od Yano…
Otworzył wiadomość. Szybko przebiegł wzrokiem po jej treści.

„Zapomniałem ci powiedzieć. Jak zabieraliśmy kota Kaoru to na stole leżała koperta do ciebie. Zostawiłem w skrzynce.”

Szybko poszedł na dół. Gdy wrócił, zasiadł na kanapie z kopertą w dłoni. Jego imię zapisane było tym znajomym, pochyłym pismem. Odchylił głowę do tyłu. Ostrożnie otworzył kopertę. Kartka włożona do środka miała zaschnięte plamy łez.

„ Prawdopodobnie nigdy mi nie wybaczysz. Ale muszę wyjechać. Nie przejmuj się, żyj dalej.

Kaoru”

Słone łzy zmoczyły papier na nowo.