Rozdział 9

Tak, to znowu ja. I znowu chamsko urywam rozdział. Heheszki, męczcie się do kolejnego posta xD 
Kurde, uruchamia się we mnie wewnętrzny sadysta.
Ogarnijcie mój mózg x_x On widzi scenę, która będzie za kilka rozdziałów O.O
W ogóle moje pisanie opowiadań jest dziwne. Mam plan co pisać do pewnego momentu a potem pustka xD Dlatego jak ktoś się ma zamiar pytać, ile jeszcze ta historia potrwa to odpowiadam - nie wiem.
Dziękuję Micchin za pomoc w pewnym momencie x3 
Aiko, uaktualniaj listę na bieżąco xD 3 punkty żeby mnie zabić to mało xD

- Tatsuya, leniu! Wstawaj. Musisz iść do szkoły.
- Nie chce mi się. – wymruczał w poduszkę.
- Znowu zaczynasz? – westchnął cicho chłopak i zerwał kołdrę z brązowowłosego.
 - Masao… - wysyczał, unosząc potarganą czuprynę z poduszki. Gdyby wzrok mógł zabijać, czerwono włosy leżałby właśnie na ziemi, wypowiadając swoje ostatnie słowa. Usiadł obok, nie zaprzestając serdecznego śmiechu.
- Znowu o nim myślisz? – spytał ciszej, bawiąc się skrawkiem koszuli od szkolnego mundurka.
- To już tyle lat… A ja dalej widzę jego szczery uśmiech. Wspominam go codziennie. Chciałbym go zobaczyć…
- Kiedyś ci się uda. Wierzę w to. – powiedział ciepło, klepiąc Tatsuyę po ramieniu. – Rusz się, jeszcze chwila siedzenia i będziemy spóźnieni.
Niebieskooki wyszedł z pokoju. Szatyn szybko się ubrał i chwytając torbę wkroczył do kuchni. Spakował lunch. Przegryzając śniadanie założył buty i wspólnie z kuzynem wyszedł do szkoły. Niedaleko ich domku czekał już niski chłopak. Uśmiechając się poprawił krawat Masao. Ten pocałował go w czubek blond głowy.
- Ktoś tu mówił o pośpiechu… - zanucił zielonooki, kołysząc się na piętach.
- Co ty tam mruczysz, Tatsuya?
- Jeszcze chwila takiego bezczynnego stania i naprawdę się spóźnimy.
Gdy 5 minut później siedział na szkolnym krześle wciąż widział tą twarz, do której przyklejały się mokre włosy. Smutek, z jakim chabrowe oczy spoglądały na grób jednej z najbliższych mu osób. Właśnie tak widział go po raz ostatni. Od tamtego deszczowego dnia zawsze myślał, czy chłopak odczytał pozostawioną mu wiadomość. Co potem zrobił? Kto się nim zajął? Jak teraz żyje?
- Tak bardzo chce go zobaczyć… - jęknął cichutko do siebie, przykładając policzek do chłodnej powierzchni blatu.

Usiadł na łóżku. Już dawno nie miał żadnych snów o przeszłości. Powoli wstał i poszedł zrobić sobie jakieś śniadanie. Czuł się prawie tak samo jak wtedy, te kilka lat temu. Jednakże, w dzień pogrzebu to on zostawił czarnowłosego. Znał powód i dzięki temu czuł się… spokojniej. A teraz… nie mógł pojąć, dlaczego tak się stało. Z jogurtem pitnym w jednej dłoni i paczką ulubionych płatków w drugiej usiadł przy stole. Gdy chrupał cynamonowe gwiazdeczki usłyszał dzwonek do drzwi. Zdziwiony poszedł do przedpokoju.
- Co z tobą debilu? Przez 2 tygodnie nie było cię na żadnej imprezie z okazji zakończenia studiów! To do ciebie niepodobne. – słyszał, zanim w ogóle położył dłoń na klamce. – Żyjesz tam w ogóle?
Otworzył drzwi. Fioletowe kosmyki mignęły mu tuż przed twarzą. Chłopak zamarł z otwartymi ustami, najwyraźniej chcąc coś powiedzieć.
- Chłopie, coś ty ze sobą zrobił? – wykrztusił tylko, wchodząc do mieszkania. Swoimi czarnymi tęczówkami zlustrował całą postać szatyna. Miał ogromne wory pod oczami. W kącikach ust znajdowały się resztki jogurtu, którego opakowanie trzymała podejrzanie chuda dłoń. Jego ubranie było pogniecione a bose stopy nieśmiało wystające z przydługich nogawek dotykały zimnej podłogi. 
- Chciałeś coś? – powiedział zachrypniętym głosem. Oparł się o ścianę, patrząc wyczekująco na gościa. Hideki zdjął kurtkę oraz buty i podszedł do chłopaka. Położył swoją dłoń na ścianie tuż obok głowy szatyna. Pochylając się na nim powiedział cicho:
- O co chodzi? Przez 2 tygodnie nie dawałeś znaku życia. Aż pofatygowałem moją osobę do ciebie.
- Zawsze się do mnie fatygujesz jak czegoś ode mnie chcesz… Zapewne jest tak i tym razem.
Poczuł wargi chłopaka na swojej szyi. Nie odepchnął go, nie miał już siły. Jego problemy go przytłaczały, nie pozwalały sprawnie i logicznie myśleć.
- Brakowało mi ciebie.
- „Tia, na pewno mnie… Prędzej mojego ciała.” – pomyślał tylko, zakrywając zielone oczy ociężałymi powiekami.

Gdy otworzył oczy czuł się okropnie. Ciało leżące obok było tak dziwnie obce. Miejsca, gdzie dotykały go zupełnie inne dłonie zdawały się być brudne, lepiące. Wczoraj jego klatkę piersiową nie głaskały te delikatne, długie palce o gładkiej skórze. Zastąpiły je duże, szorstkie ręce. Z grymasem obrzydzenia do samego siebie poszedł do łazienki. Pozbył się ubrań, które zostały mu po wczorajszym spotkaniu z Hidekim. Zdawał sobie sprawę, że czarnooki może wykorzystać fakt, że szatyn był wczoraj całkowicie uległy. Jednakże w pewnym momencie postawił mu się. Nie pozwolił pójść na całość. Czuł, że robi źle jeśli dopuszcza do sytuacji, że Hideki chociaż go dotyka. Wszedł pod prysznic, chcąc zmyć z siebie uczucie brudu.
- Czy ja… zdradziłem? Niby do niczego większego nie doszło… - szepnął cicho. Przecież jak był z kimś innym i czarnooki „wpraszał” mu się do łózka to mu to nie przeszkadzało. A teraz czuł się tak okropnie z samym faktem, że pozwolił się dotykać komuś innemu niż Kaoru. Gdy woda zmywała z niego mydliny usłyszał odgłos zamykanych drzwi. Zawsze tak było. Hideki wychodził bez najmniejszego słowa. Usiadł w brodziku od kabiny prysznicowej. Strumienie ciepłej wody zalewały mu plecy i twarz. Zmieszały się z łzami.
- Oczywiście, że zdradziłeś debilu. Całowanie się z innym to też zdrada. Kurwa! – mówił do siebie, uderzając pięścią w ścianę. Zakręcił wodę i ubrany w świeże ciuchy poszedł zrobić sobie śniadanie. Wyżywał się na wszystkim co wpadło w jego ręce. Gdy skończył jeść pierwszy posiłek w ciągu dnia usłyszał uderzanie grubych kropli o parapet. Złość na samego siebie mu przeszła. Pozostał tylko wszechogarniający smutek, mniej lub bardziej obecny od tamtego czerwcowego wieczoru. Podszedł do okna, opierając czoło o zimną szybę. Nie lubił deszczu. Gdy ktokolwiek bliski odchodził od niego zaczynało padać. Zupełnie jakby niebo chciało pogłębić jego okropny nastrój. Nagle biała błyskawica rozdarła niebo. Podskoczył, nie spodziewając się potężnego huku jaki rozległ się ułamek sekundy później. Odszedł od okna. Nie wiedział, gdzie chciał pójść. Stał tak pośrodku salonu, wpatrując się w ciemny przedpokój. Nagle ciszę po wyładowaniu atmosferycznym przerwał dzwonek do drzwi. Pociągnął za klamkę. Ujrzał dwoje przyjaciół, przemoczonych do suchej nitki. Tatsuya pobiegł po dwa ręczniki.
- Szliście do mnie bo coś konkretnego czy po prostu byliście w okolicy? – zapytał.
- Właściwie to… Planowaliśmy powiedzieć ci jutro ale że akurat tutaj byliśmy i się rozpadało to… - mówiła Noriko. – Grrr, nie mogę zebrać myśli. Zaraz ci wszystko wytłumaczę.
Z odstawionej wcześniej torby wyjęła ubrania i spojrzała pytająco na szatyna.
- Pierwsze drzwi na prawo. – rzucił tylko i nastawił wody na herbatę. Kilka minut później siedzieli w trójkę na kanapie, ogrzewając dłonie o kubki gorącego napoju. Dziewczyna przeczesała mokre, brązowe włosy. Skrzyżowała nogi, siadając po turecku.
- No więc zacznijmy od tego, że...

Mała dziewczynka siedziała w całkowitej ciemności. Z podkulonymi nogami wsłuchiwała się w głuchą ciszę. Mrok otulał jej drobną sylwetkę. Nagle wraz z o otwieraniem się drzwi do pokoju wkradł się wąski snop sztucznego światła. Kobieta o zmęczonym wyrazie twarzy stanęła w progu.
- Znowu opiekunka gdzieś sobie poszła? Znajdziemy kolejną. – powiedziała na wstępie.
- Na ile przyjechałaś? – szepnęła cicho brązowowłosa.
- Już jutro muszę wyjechać. Ale ten dureń przyjedzie rano to się Tobą zajmie. Chodź na kolację.
Matka dziewczynki wyszła. Noriko przetarła smutne oczy. Nie lubiła samotności. Lecz z drugiej strony nie chciała, żeby którekolwiek z jej rodziców pokazywało się w domu. Byli wiecznie zapracowani, zupełnie nie przejmując się kilkuletnią córką. Nawet kiedy już ich stopy spoczęły w domu, potrafili zajmować się tylko pracą. Dziewczynka wstała i z przylepionym, sztucznym uśmiechem poszła do kuchni.

Długo siedziała i płakała w ramię czarnowłosego. Rękawem otarła załzawione policzki. Spojrzała prosto w smutne, chabrowe oczy.
- Przecież to ja jestem starsza. Powinnam być dla ciebie oparciem. Zwłaszcza, że to ty jesteś w gorszym położeniu niż ja… Babcia była jedyną osobą, która mogła się Tobą zająć… - mówiła w przerwach między napadami szlochu. Chłopiec nie skomentował tego. Wbił wzrok w szary krajobraz za oknem. Noriko usiadła prosto. Przyjrzała się badawczo tej pogrążonej w żałobie twarzy. Drzwi do pokoju cichutko się otworzyły. Do łóżka podeszła dziewczynka. Dwie wysoko upięte blond kucyki sięgały do połowy pleców a bystre, błękitne oczy spojrzały po dwójce dzieci. Usiadła obok Kaoru i głaszcząc go uspokajająco po plecach powiedziała:
- Słyszałam rozmowę rodziców moich i Noriko. Nawet sama się do niej dołączyłam… W każdym razie – mama z tatą nie są w stanie pogodzić się z tym, jak jesteś traktowana, Noriko. Myśleliśmy też nad sprawą Kaoru. I mam dla was dobrą wiadomość… Od dzisiaj będziecie mieszkać razem ze mną. Co wy na to?

- Mają podobne charaktery dlatego szybko się dogadali. Kaoru zawsze ufał Yumi. Więc myślę, że może jej coś powiedział… Postanowiliśmy pojechać tam najszybciej jak to możliwe. Chcesz jechać z nami? – zakończyła, patrząc na Tatsuyę. Przez krótką chwilę twarz chłopaka była pogodniejsza, pełna nadziei. W jego umyśle toczyła się walka. Jeden głos, promieniejąc radością wołał, że jest to jakiś trop i trzeba go wykorzystać. Natomiast drugi, bardziej ponury i smutny podszeptywał, że niepotrzebnie robi sobie nadzieję. Przeczesał brązowe włosy i przymykając powieki powiedział zmęczonym głosem:
- Pojadę.